We waren er vroeg bij vandaag

De afspraak stond voor 9 uur vanmorgen. Dat is natuurlijk heel plezierig, want dan heb je nog wat aan je dag . . .
Ja dat is dan maar betrekkelijk omdat de uitslag van het bloedonderzoek bepaalt of je nog iets aan zo'n dag hebt.
Valt de uitslag tegen, dan hangt er meteen een donderwolk boven Houten.

Gelukkig is het opnieuw een stralende dag waar we vanaf een uur of 10 enorm van genieten !
Oncoloog Paul de Jong ( ja dat is de man die in het magazine van het Antonius Ziekenhuis Leidse Rijn iets vertelt over zijn nieuwe afdeling oncologie) was met vakantie. Gespecialiseerde verpleegkundigen nemen in de vakantie waar, als het gaat om de uitslag van een bloedonderzoek. Een vriendelijke, blozende dame die zich keurig voorstelde en vaardig de tabellen op haar computerscherm toverde. We mochten van haar meekijken. Niet dat je daar iets aan hebt zonder uitleg, want al die kolommen met zwarte en rode cijfers zeggen aanvankelijk niets. Zonder de noodzakelijke medische scholing weten we overigens wel dat rode cijfers een probleem aanduiden. Dat heeft de RABO bank ons geleerd.
Leverwaarden stonden in rood aangeduid, maar de cijfers waren lager dan de vorige keer.
De kolom 'tumor markers' bevat ook rode cijfers. Daarom slikt Jet die nieuwe orale chemo tabletten al drie maanden. Maar het goede nieuws werd door de verpleegkundige nog eens duidelijk aangewezen: de markers waren met wel 50% gedaald !!
De pillen die zoveel vervelende bijwerkingen veroorzaken, de smaak wegneemt, de energie soms opslurpt, diezelfde pillen doen dus wel hun werk. De markers tonen aan dat er geen verslechtering in de bot uitzaaiingen ontstaat.

Op dit moment geen donderwolk. Wat stapelwolken waar de zon af en toe achter verdwijnt, maar we merken het niet eens.
Een alcoholvrij biertje, want die rode leverwaarden kunnen vast wat lager de volgende keer.

1 augustus 2013

Het zou een andere eerste augustus worden dan we eigenlijk hadden gewild.
Ieder jaar plannen we onze vakantie het liefst in deze periode in Zwitserland.
De nationale feestdag in dat land hebben we leren kennen en waarderen. De folkloristische optochten in Aeschi en Interlaken zijn niet alleen een toeristische attractie, maar zijn een bewijs van plaatselijke trots.
Zoveel mooie herinneringen komen op die dag boven. Is het niet bijzonder dat onze moeder het Zwitserse volkslied uit het hoofd kende en meezong na de toespraak van de burgemeester van Aeschi, tijdens het 'Dorfsfest'. Edwin zong daar in het mannenkoor en wij hoorden erbij, we voelden ons dan een beetje Zwitsers.
Ook niet gek na zoveel jaren vakantie in het huis van de Stähli's.
Else bakte op zondag een Zopf  voor ons en onze kinderen speelden met hun kinderen. Vriendschap voor het leven. Vorig jaar waren Jet en ik weer even samen in Aeschi met Irene, Ingrid en Katrin.
Dat voelt als familie.
Als we in Aeschi zijn zetten we altijd een plantje op het graf van Else en Edwin die allebei veel te vroeg zijn overleden.
We hebben dit jaar moeten overslaan.

En dan Lugano.
Een totaal andere vorm van de viering van 1 augustus.
We werden 's morgens in ons appartement al vroeg gewekt door een groep trommelslagers die de berg afzakten op weg naar het centrum van de stad. De bakker bracht de Weggli met een Zwitsers vlaggetje erop.Ontbijt op het balkon, uitzicht over het sprankelende meer met de San Salvatore als decor daar achter. Een strakblauwe lucht die ook al niet echt leek.
In de stad liepen we dan achter de optocht aan. Soldaten in operette kostuums, strakke marsmuziek, veel grijze pakken met bruine schoenen daar onder, burgemeester met sjerp om zodat je hem ogenblikkelijk als zodanig herkent. Toespraak in het Italiaans. Het volkslied zing ik mee totdat het brok in mijn keel voorkomt dat ik vanwege de Duitse versie raar zal worden aangekeken.
En na de kaasfondue op ons eigen balkon werd het dan langzaam donker. Wij zaten eerste rang op de Via San Giorgio. De lichtjes van de stad begonnen te glinsteren en er kwamen bootjes van alle kanten, eindeloos veel verlichte bootjes. Een spectaculair gezicht, bijna net zo leuk als het spetterende vuurwerk waar we allemaal op wachtten. Het vuurwerk waar Richard gisteren speciaal voor ons een foto van maakte die hij op Facebook zette.

Jet heeft 1 augustus leren kennen en leren waarderen.
Als we in Zwitserland zijn, dan versieren we ons appartement of balkon op die dag met vlaggetjes en lichtjes. Jet heeft een rijke collectie aan versiering, bestek en serviesgoed, vlaggetjes en tafelkleden verzameld in de loop der jaren. En als we dan een jaar niet in Zwitserland zijn, dan versieren we ons eigen huis en tuin. Zelfs een keer het appartement in Oostende.

Gisteren wist Jet opnieuw een 1 augustus sfeertje te maken, van het ontbijt tot en met de traditionele kaasfondue.
Niet aflatend enthousiast, de traditie bewakend ondanks alles.
Volgend jaar weer in Zwitserland? We steken een kaarsje op.

Trittst im Morgenrot daher,
Seh'ich dich im Strahlenmeer,