Ieder jaar plannen we onze vakantie het liefst in deze periode in Zwitserland.
De nationale feestdag in dat land hebben we leren kennen en waarderen. De folkloristische optochten in Aeschi en Interlaken zijn niet alleen een toeristische attractie, maar zijn een bewijs van plaatselijke trots.
Zoveel mooie herinneringen komen op die dag boven. Is het niet bijzonder dat onze moeder het Zwitserse volkslied uit het hoofd kende en meezong na de toespraak van de burgemeester van Aeschi, tijdens het 'Dorfsfest'. Edwin zong daar in het mannenkoor en wij hoorden erbij, we voelden ons dan een beetje Zwitsers.
Ook niet gek na zoveel jaren vakantie in het huis van de Stähli's.
Else bakte op zondag een Zopf voor ons en onze kinderen speelden met hun kinderen. Vriendschap voor het leven. Vorig jaar waren Jet en ik weer even samen in Aeschi met Irene, Ingrid en Katrin.
Dat voelt als familie.
Als we in Aeschi zijn zetten we altijd een plantje op het graf van Else en Edwin die allebei veel te vroeg zijn overleden.
We hebben dit jaar moeten overslaan.
En dan Lugano.
Een totaal andere vorm van de viering van 1 augustus.
We werden 's morgens in ons appartement al vroeg gewekt door een groep trommelslagers die de berg afzakten op weg naar het centrum van de stad. De bakker bracht de Weggli met een Zwitsers vlaggetje erop.Ontbijt op het balkon, uitzicht over het sprankelende meer met de San Salvatore als decor daar achter. Een strakblauwe lucht die ook al niet echt leek.
In de stad liepen we dan achter de optocht aan. Soldaten in operette kostuums, strakke marsmuziek, veel grijze pakken met bruine schoenen daar onder, burgemeester met sjerp om zodat je hem ogenblikkelijk als zodanig herkent. Toespraak in het Italiaans. Het volkslied zing ik mee totdat het brok in mijn keel voorkomt dat ik vanwege de Duitse versie raar zal worden aangekeken.
En na de kaasfondue op ons eigen balkon werd het dan langzaam donker. Wij zaten eerste rang op de Via San Giorgio. De lichtjes van de stad begonnen te glinsteren en er kwamen bootjes van alle kanten, eindeloos veel verlichte bootjes. Een spectaculair gezicht, bijna net zo leuk als het spetterende vuurwerk waar we allemaal op wachtten. Het vuurwerk waar Richard gisteren speciaal voor ons een foto van maakte die hij op Facebook zette.
Jet heeft 1 augustus leren kennen en leren waarderen.
Als we in Zwitserland zijn, dan versieren we ons appartement of balkon op die dag met vlaggetjes en lichtjes. Jet heeft een rijke collectie aan versiering, bestek en serviesgoed, vlaggetjes en tafelkleden verzameld in de loop der jaren. En als we dan een jaar niet in Zwitserland zijn, dan versieren we ons eigen huis en tuin. Zelfs een keer het appartement in Oostende.
Gisteren wist Jet opnieuw een 1 augustus sfeertje te maken, van het ontbijt tot en met de traditionele kaasfondue.
Niet aflatend enthousiast, de traditie bewakend ondanks alles.
Volgend jaar weer in Zwitserland? We steken een kaarsje op.
Trittst im Morgenrot daher,
Seh'ich dich im Strahlenmeer,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten