Kook kunstenaar

Het negatieve medisch perspectief kwam aan als een donderslag
bij een toch al niet meer zo heldere hemel.
De effecten van het gesprek met de oncoloog vorige week dinsdag
zijn met alle denkbare clichés te beschrijven. Wij hebben ze
ruim aan bod laten komen. Al die primaire opwellingen bij elkaar
leverden een zwart-wit beeld op, een heldere pentekening.
Maar als wij terugrijden van het ziekenhuis zien we dat de bomen
kleur hebben gekregen en dat de bermen bloeien.
Jet schildert dan wel niet, maar is een expressionist die het
leven kleurt in een heel eigen stijl. Ze is wars van abstracte
trucjes, maar deelt graag haar koloriet met mensen die op haar
golflengte zijn afgestemd. Het blijkt de laatste weken dat die
groep heel groot is.
Dat koken bij Jet tot kunst is verheven weten velen en het
is mijn privilege om er dagelijks van te mogen genieten.
Inmiddels heeft het koken ook een nieuw perspectief gekregen en
verdiept Jet zich in nieuwe composities.
'Eten tegen kanker' is een boek dat nieuwe inspiratie geeft aan
de kook kunstenaar die haar leven prachtig inkleurt.

Statistieken geven geen prognose

Vandaag dan de dag waarop alle scan puzzelstukjes een compleet
beeld zouden moeten opleveren. De afspraak met de oncoloog was
om 12.00 uur.
De nieuwe entree van het Anthonius ziekenhuis is indrukwekkend
groot geworden, maar hoe verschillend kan het gevoel zijn als je
er loopt. Zaterdag heeft Jet er een prachtige bijrol als Omi in
het sprookje van de geboorte van Ruben en vandaag is het weer de
set van de horrorfilm waarin ze helemaal de hoofdrol niet wil spelen.
En we houden toch al niet van films.
De ongerustheid heeft inmiddels het niveau van angst bereikt.
Dat onuitspreekbare gevoel maakt mij monddood. Ik voel een
ijskoude hand in de mijne. Misschien knijp ik wel te hard vanwege
de spanning.
In de wachtkamer ontbreekt nu volledig de zin om anderen te observeren.
We verdwalen in onze gedachten en zuchten af en toe hoorbaar.
Dan eindelijk vanuit het gangetje naast de wachtkamer:
"Mevrouw van Vlijmen?"
Ja, liever niet, maar nu we er toch zijn ...
Gesprekstechnieken zijn te leren, maar soms erg moeilijk in de juiste
situatie toe te passen. Dat weet ik uit eigen ervaring.
Deze vriendelijk uitziende arts gaf een perfecte demonstratie van
de manier waarop je een 'slecht nieuws gesprek' hoort op te bouwen.
Laten we er hier ook maar niet omheen draaien.
Er zijn uitzaaiingen gevonden op de botscan, twee wervels zijn aangetast.
Vreselijk vakkundig werd ons uitgelegd hoe het komende scenario
er uit gaat zien. In ieder geval geen chemo op dit moment, maar
intensieve bestralingen. De statistische gegevens die we te
horen krijgen leveren bij Jet ogenblikkelijk het effect op dat
we dat nog wel eens zullen zien.
We gaan niet uit van kansberekeningen. We gaan gewoon knokken.
Voor vandaag is het wel genoeg.
We gaan uit eten.

Wat een zaterdag !

Vanmorgen waren Jet en ik al om 04.30 wakker.
Om te voorkomen dat we uitvoerig tegen elkaar gaan praten ga ik
in zulke gevallen vaak even naar beneden en zet de t.v. aan.
Meestal word ik na een uur zo slaperig dat ik maar net m'n bed haal.
Om 07.45 ging mijn mobiele telefoon die op het nachtkastje ligt.
Ik moest van ver komen, maar was meteen klaar wakker toen ik de
stem van Kasper hoorde die drie namen noemde :
Ruben Lucas Adrianus.
Het dringt langzaam tot me door dat dit de namen van een jongen
moeten zijn. Ik herhaal ze met een stem die nog niet wakker is,
maar het effect bij Jet was optimaal. Nu is zij 's morgens toch al
veel meer bij de pinken dan ik.
Een paar seconden later dringt het tot me door dat de Röhners
een stamhouder hebben. En dan kom ik kennelijk helemaal bij mijn
positieven en vroeg: "En die tweede naam is Lucas, dus hij is ook
naar mij vernoemd?" Jet naast mij en Kasper aan mijn linker oor
bevestigden dat tegelijkertijd.
Helemaal op eigen kracht is Patricia om 06.08 bevallen en de trotse
vader kon tot in detail vertellen hoe het allemaal was verlopen.


Om 08.10 zaten we in bed beschuit met muisjes te eten. Jet had
beide soorten in huis gehaald om dit moment samen te kunnen vieren.
De eerste die ons feliciteerde was Burgemeester Cor Lamers.
Op 'Het Rond' was er een feestelijke her-opening met een enorme
taart van 2 x 2 meter.
Hartverwarmend hoe Jet door haar 'baas' en zijn vrouw werd begroet.
We kochten cadeautjes voor Ruben en kwamen natuurlijk Mijke
tegen die in dezelfde winkel ook behoorlijk had ingeslagen.
Om 14.30 waren we allemaal in het Anthonius ziekenhuis om de
trotse ouders te feliciteren en het lieve kleine wonder te begroeten.

Dit zijn heerlijke momenten in een ziekenhuis !
Wat een zaterdag.

Paashaast.

We keken uit naar rustige Paasdagen. De weersvoorspellingen
waren heel positief. Lekker rustig in de tuin en even geen
afspraken in het ziekenhuis.
Dan komt het bericht dat Patricia in het Anthonius ziekenhuis
ligt omdat ze vruchtwater heeft verloren. Een kleine met Paashaast?
En dus zaten we tweede Paasdag in het ziekenhuis aan het bed
van een aanstaande moeder die in ieder geval twee weken
verplichte rust moet nemen. En Patricia had zich zo verheugd
op de eerste weken van haar zwangerschapsverlof.
We hebben overigens ook kunnen genieten van het mooie weer, de
tuin en een onverwachte gourmet bij M3+L (Manno, Mijke, Milan
en Lisa).
Morgen moet Jet twee scans ondergaan, van lever en longen.
Na afloop gaan we natuurlijk nog even bij Patricia langs.

Meneer Vitras kwam zelf

Er stopte een zilverkleurige auto voor de deur.
We deden de deur open en er kwam er een grote matras aan lopen.
Manno ging er helemaal achter schuil.
Omdat hij zelf vaak last van zijn rug heeft, had hij nagedacht
over de klachten van Jet en besloten dat zij eens een andere
matras zou moeten proberen. Jet gaf hem prompt de eretitel :
'meneer Vitras'.
Zo veel ontroerende aandacht de afgelopen weken van zoveel
verschillende mensen op zoveel verschillende manieren !

De X-factor

Gisteren heeft Trudie toch nog 80cc wondvocht weggenomen.
Zij constateerde dat de antibiotica goed zijn aangeslagen
en dat de ontsteking weg is.
Op vrijdag 17 april zal er nog een long- en leverscan worden
gemaakt en dan is op dinsdag 21 april het gesprek met de
oncoloog. Hij zal dan bepalen welk vervolgtraject Jet zal
moeten volgen. Dat is afhankelijk van eventuele uitzaaiingen
of het ontbreken ervan. Op dit moment nog een factor X.
Misschien komen we op 21 april toch zingend het ziekenhuis uit.

Huishoudelijke hulp

Vandaag komt Bea weer strijken.
Dat is een geweldige ondersteuning.
Jet heeft namelijk een keer geprobeerd
om links te strijken maar dat leverde een
reactie op die Mijke zou bestempelen als
een spontane aanval van
Gilles de la Tourette.
Sinds gisteren hebben we ook huishoudelijke hulp.
Milan doet gemakkelijk de hele kamer op één accu van de kruimeldief.

Vandaag eindigt de antibiotica kuur tegen de ontsteking.
Maar omdat we er niet van overtuigd zijn dat de ontsteking
is verdwenen, gaan we vanmiddag even naar het ziekenhuis
voor controle. We hopen dan op een rustig Paasweekend
samen thuis.

Waarom heeft een mens geen streepjescode?

Vandaag was het de dag voor een botscan.
We moesten om 10.00 uur in het ziekenhuis zijn en dat is van Houten
maar 20 minuten rijden. Mesos Nieuwegein wordt momenteel aan-
gepast aan de eisen die je in deze tijd aan een ziekenhuis mag
stellen. We bedoelen niet de medische zorg, want steeds opnieuw
hebben we bewondering voor de menselijke maat en de vakkundige
begeleiding van het proces waar Jet ongevraagd in rolde.
Nee, het betreft hier het parkeren van de auto.
Iedere keer dat we naar de huidige parkeergarage rijden, passeren
we de nieuwe garage in aanbouw. Maar we moeten het nog steeds
doen met een parkeer accommodatie die volstrekt ontoereikend is.
Een gezond mens kan zich al opwinden als de rij voor de kassa van
de supermarkt lang is ! Na 20 minuten rondrijden tussen parkeerdek
1 en 4 vonden we de laatste plek.
Op de afgesproken tijd werd Jet opgeroepen om de contrastvloeistof
toegediend te krijgen, waarna er minstens een liter water moet
worden gedronken voordat de scan kan worden gemaakt.
We moesten daarna wachten totdat onze steun en toeverlaat Eveline
beschikbaar was om de ontsteking te controleren, intussen begon Jet
bekertjes water te drinken die ik koel en fris uit de rijkelijk
aanwezige automaten kon aanslepen.
We constateerden dat het zo langzamerhand op dorstkanker begon te
lijken.
Eveline was tevreden over het proces, de ontsteking wordt minder.
De pijn overigens niet, maar dat schijnt normaal te zijn in deze fase.
We konden thuis nog even lunchen en gingen ruim op tijd weg om
nieuwe parkeerstress te voorkomen. Dat lukte niet helemaal, maar
we waren toch op tijd in polikliniek 46.
Jet is ongeveer een half uur 'von Kopf bis Fuss' door de scan gegaan.
De karbonades bij de supermarkt worden sneller gescand, maar die
hebben dan ook een streepjescode.

Suffig weekend

Jet heeft een groot deel van de zaterdag slapend doorgebracht.
De antibiotica werken kennelijk ook versuffend. Maar bij zo
veel slaap tekort de afgelopen dagen is het goed om wat dat
betreft weer even bij te tanken. Hoewel . . .
De capsules moeten om de zes uur worden ingenomen en dus stond
de wekker om 02.15 (zondagmorgen). Hap, slok en weer proberen
te slapen. Om 07.00 moesten we ontbijten omdat die ontstekings-
remmer pas 2 uur na de maaltijd mag worden ingenomen.
We hebben een logistiek schema op papier gezet zodat we met onze
duffe koppen niet voortdurend hoeven te rekenen.
Met een nog steeds heel pijnlijke rechterarm keek Jet ademloos
naar Yuri van Gelder. Haar breedtehang zal nooit meer worden wat
het was maar ze wordt wel weer kampioen!

Onverwachte vrijdagavond

Nadat Milan in onze tuin hout had gezaagd, gaten en zevenblad
had uitgegraven en Bea ruim 20 overhemden had gestreken,
maakten wij ons op voor een rustige vrijdagavond.
Hoewel Jet de 'X-Factor' al lang gewonnen heeft, wilden we toch
even haar concurrenten beoordelen en languit op de bank tot
rust komen.
Om 17.50 uur belde Eveline, de mammacareverpleegkundige, met
de mededeling dat Jet pas op 17 april voor een lever en thorax
scan in het ziekenhuis terecht kan.
Gelukkig vroeg ze ook even hoe de wond er uitzag nadat zij de
dag ervoor zoveel wondvocht had weggenomen.
Jet vertelde van de verhoging en meldde ook dat het rond de wond
nogal rood werd en er zich ook weer wondvocht ophoopte.
"Dan wil ik niet dat je zo het weekend in gaat".
De rundervinken en andere uit de vriezer gehaalde etenswaren
achterlatend reden we om 18.15 uur naar het Anthonius ziekenhuis.
Het is 18.45 uur.
De wachtkamer van de spoedeisende hulp zit stampvol.
Maar omdat we in alle voorgaande situaties vrij snel werden
opgeroepen, stelden we elkaar gerust door te memoreren dat we om
20.00 uur wel aan tafel zouden kunnen zitten.
Tegenover ons zaten drie ME-ers, waarvan de langste een flinke snee
op zijn hoofd had. "Als we in groepen tegen elkaar oefenen, is hij
altijd de lul. Nu hebben ze een blok hout op zijn hoofd gegooid".
Uit solidariteit en omdat ze toch al met één auto naar een
spare-ribs-feestje zouden gaan, zaten de twee maten hem op heel
professionele wijze psychologisch te ondersteunen : "Als het nog
lang duurt is die snee al dichtgegroeid". "Ja", zegt de ander, "daar
is mijn vrouw ook altijd zo bang voor".
Links van dit drietal zaten een moeder en zoontje van een jaar of 11.
Hij zat met zijn mobiele telefoon rechtshandig de pijn in de
zichtbaar gekneusde linkerpols weg te spelen. Zij waren al om 17.00
binnen en inmiddels hebben we Lingo, de Palingsoap en het journaal
langs zien komen.
Gelukkig komt er regelmatig nieuwe observatie voorraad binnen :
een gezin bestaande uit moeder, vader, een jengelend meisje van 12
en het slachtoffer, een jongetje van 6 dat met een vies zakdoekje
een minuscuul sneetje in zijn kin tegen verlies probeert te behoeden.
Drie onbestemde sporters, die alle drie een verbandje om een vinger
hebben. Ze hebben ook veel te lange sportbroeken aan om serieus
genomen te worden. En vlak voordat we dan eindelijk om 21.10
binnen geroepen worden komt er nog een meisje in de outfit van
FC Utrecht binnenstrompelen. Ik schat : 2e team, linksback want
haar rechter scheenbeen zat in de kreukels.
21.10
Eindelijk de behandelkamer in. De intake werd gedaan door een jonge
vrouw die op een papiertje alles noteerde en graag de wond even
wilde zien. Nu denk ik dat co-assistenten niet direct het gehele
scala aan mogelijke blessures en operatieve effecten hebben kunnen
waarnemen, maar dit jonkie was heel even van haar stuk na de
eerste aanblik. Inderdaad was de wond behoorlijk dik en ook nog wat
roder geworden.
Na een kwartier kwam er een arts even poolshoogte nemen.
Of hij even de wond mocht bekijken. Koude handen (en Jet had het
toch al niet zo warm vanwege de airco in de kamer) kwamen tot de
conclusie dat er toch sprake was van een ontsteking. Nadat hij met
een viltstift de omtrekken van de ontsteking had getekend zei hij:
"Ik ga de chirurg er even bijhalen". Vervolgens kwam er een
verpleegkundige binnen om bloed af te nemen. Ze legde maar meteen
een infuus aansluiting aan, omdat het wellicht zou kunnen zijn dat
Jet de nacht in het ziekenhuis zou moeten blijven om bij agressieve
ontsteking de antibiotica per infuus toe te dienen.
Dat was even slikken, maar Jet begon mij meteen te instrueren waar
de onderbroeken en de pyjamajasjes lagen.
Rond 22.30 kwam er een jonge, aardige chirurg binnen.
Weer koude handen, weer de conclusie dat er sprake was van een
ontsteking en veel te veel vocht opeenhoping onder de wond.
Met voortvarendheid begon hij vier grote buizen wondvocht af te
tappen. Uit het feit dat ik dit aantal zo precies kan noemen mag
niet worden afgeleid dat ik nu voortaan ook alle ziekenhuis
programma's op tv ga volgen.
De verpleegkundige komt terug, gaat de wond verbinden en de
infuus koppeling demonteren.
Hoe krijgt Jet het toch voor elkaar dat zij onderhand in detail
vertelt hoe gelukkig zij nu in Zeist woont met haar jeugdliefde,
nadat haar vorige relatie in Groningen stuk liep.
Inmiddels konden we opgelucht ademhalen, want verblijf in het
ziekenhuis was niet nodig.
Die lieve verpleegster belde ook nog even naar de ziekenhuis-
apotheek dat wij er aan kwamen voor een vette bestelling aan
antibiotica.
Om 23.20 reden we het parkeerterrein van de 'spoedopname' af.
Waarschijnlijk heeft de praktijk uitgewezen dat het beter is om
mensen niet te laten betalen voor het aantal parkeer uren.
Thuis hebben we eerst de rundervinken weggegooid.
Thank God it's Friday ?

Milan maakte Palmpaasstok voor Omi

Vanmorgen zou Jet naar de school van Milan
gaan. Ieder kind van zijn groep mocht zeggen
voor wie de Palmpaasstok zou zijn.
Milan wilde zijn Palmpaasstok graag aan Omi geven
en dus werd Jet uitgenodigd om vandaag om 09.00 uur
op school te zijn voor deze happening.
Maar na de behandeling van de wond gisteren had Jet
vanmorgen verhoging en dus hebben we moeten besluiten
niet naar school te gaan.
Op zulke momenten voelt Jet zich intens verdrietig.
Toen we per telefoon meedeelden dat Omi niet kon komen
reageerde Milan als een grote vent en zei :
"Dan kom ik hem wel brengen hoor".
En dus stond hij om 13.30 voor de deur en kwam zingend
binnen : "Palm, Palm Pasen, ei koerei . . .".
De (klein)- kinderen zullen een belangrijke reden zijn om
er weer helemaal bovenop te komen.

vrijdag 3 april 2009

Vandaag hebben we deze weblog gemaakt.
Eerst zijn er de E-mail berichten over Jet in gezet
die de vorige week zijn verstuurd.
We gaan geen rechtstreekse E-mail berichten meer versturen,
maar met een zekere regelmaat zullen we de stand van zaken
in deze weblog beschrijven.

Reacties zijn van harte welkom.

donderdag 2 april 2009

Vanmorgen dan het gesprek met de chirurg naar aanleiding
van het aanvullend onderzoekna de operatie.
De volledige amputatie van de borst isna het pathologisch
onderzoek gerechtvaardigd gebleken.
En het maximale vervolgscenario is nu ook een feit.
De komende week volgen er nog scans van bot, longen en
lever en een aanvullend bloedonderzoek.
In welke volgorde en op welke dagen de scans worden
uitgevoerd weten we op dit moment nog niet, omdat het
allemaal in een logistieke planning moet passen.
Afhankelijk van die uitslagen zal de chemo therapie worden
bepaald, maar we moeten er van uitgaan dat de chemo ongeveer
15 weken zal gaan duren. Een halve dag poliklinische
behandeling en daarna drie weken verwerken van de behandeling.
Daarna volgt in ieder geval nog een radio therapie/bestraling
van ongeveer 5 weken.
De verpleegkundige heeft vanmorgen ook nog een aanzienlijke
hoeveelheid wondvocht afgetapt.
Enerzijds geeft het minder druk rond de wond, anderzijds is
het nu toch weer extra pijnlijk.
Deze dag heeft ons veel energie gekost, maar Jet en ik hebben
ook vanmiddag de goede traditie voortgezet om na het ziekenhuis
bezoek samen te gaan lunchen.

We gaan een lange zomer thuis tegemoet en daarom hebben we
alvast wat zakken tuingrond gekocht om straks optimaal van ons
plekje te kunnen genieten.
Vol goede moed gaan we ook deze volgende fase in.

vrijdag 27 maart 2009

Vanmorgen om 10.00 uur kon ik Jet ophalen.
Ze vindt het heerlijk om weer thuis te zijn en ziet
er ondanks de ingrijpende gebeurtenis toch weer
stralend uit.
We houden jullie op de hoogte, maar wel in een
lagere frequentie.
Volgende week donderdag is er een controle afspraak
in het ziekenhuis en dan wordt ook het verdere
traject bepaald.

Namens Jet heel hartelijk dank voor alle attenties.

donderdag 26 maart 2009

10.00
Jet heeft vannacht wel pijn gehad, maar de pijnstillers doen
hun werk.
We hebben ’s morgens intensief sms contact waarin van haar
kant vooral het vroege ontbijt wordt beschreven.
En hoewel Jet een ‘Midweek’ arrangement heeft en de verzorging
4 sterren waard is, krijgt het ontbijt van haar een dikke
onvoldoende. Bah, weer thee !
Zo groeien we langzaam weer toe naar de Senseo thuis op bed
met de krant erbij.
De was draait en ik ga naar de markt om kaas te kopen.
Het huishouden is zo simpel !
Of zou ik het nog niet zo goed overzien allemaal?

16.00
Het mooie nieuws op dit moment is dat Jet morgen/vrijdag
naar huis mag.
We zullen haar met open armen ontvangen en met alle zorgen
omringen.

woensdag 25 maart 2009

12.30
Vanmorgen was ik om 09.55 in het ziekenhuis om de verwijdering
van het verband en de eerste confrontatie met een nieuw uiterlijk
te mogen meemaken.
Diepe bewondering voor de verpleegkundige die dat gebeuren stap
voor stap verbaal begeleidt en zeer zorgvuldig en langzaam het
verband verwijdert.
In alle rust hebben we samen eigenlijk heel nuchter gekeken en
het resultaat als vanzelfsprekend geaccepteerd.
Een blik van verstandhouding was voldoende.
Afscheid nemen was veel moeilijker dan de begroeting van de
nieuwe situatie.
Fris gedoucht kwam Jet daarna op een inmiddels schoongemaakte
kamer.
De wond ziet er goed uit, er zit nog wat vocht in het deel
onder de arm, maar dat blijkt vaker voor te komen.
Een nieuw verband werd aangelegd en dan denk je dat de verpleeg-
ster haast maakt om naar een volgende patiënt te rennen.
Maar nee, we hebben nog zeker een half uur met haar gepraat en
gehoord hoe zij als taxichauffeur vijf jaar lang gehandicapte
kinderen heeft vervoerd, waaronder haar eigen zoon.
Ik krijg iedere dag meer bewondering voor verpleegkundigen.
Inmiddels heeft Jet haar, door anderen aangeprate, mening over
Mesos Overvecht volledig bijgesteld. Maar ik weet dat haar positieve
gevoel ook te maken heeft met haar eigen sociale vaardigheden.
De fysiotherapeute kwam langs en heeft voor Jet verschillende
arm oefeningen voorgedaan. Het zal nog moeite kosten om Jet zover
te krijgen dat ze er niet te fanatiek mee aan de slag gaat.

Vanavond mogen de kleinkinderen even mee naar het bezoekuur.
Maar we gaan eerst met elkaar naar McDonald ! SSSttt.

22.30
Na een ‘Happy Meal’ en andere lekkernijen waren we precies om
19.00 bij Jet.
Een druk avond bezoekuur met kinderen, kleinkinderen , mijn
broer en schoonzus. Jet geniet er zichtbaar van.
Lisa lekker bij Omi op bed en Milan onderzoekt heel stil en
rustig de hele kamer en bijbehorende apparatuur. Het bed gaat
op en neer, de tv aan en uit.
We kunnen hem nog net weerhouden om op de alarmknop te drukken.


’s Middags heeft Jet een lang gesprek gehad over opvullen van
Bh’s. Officieel heet dat ‘een gesprek over de borstprothese’ en
dat zal in de meeste gevallen wel een erg serieus gesprek zijn
tussen patiënt en de mammacareverpleegkundige (+ 3x woordwaarde),
maar Jet vertelde dat er heel veel gelachen is.

Er zijn weer veel Email reacties binnen gekomen op de gestuurde
berichten. Bij ieder bezoekuur neem ik die voor Jet mee.

dinsdag 24 maart 2009

08.45

Vanmorgen even na 05.00 kreeg ik een sms van Jet met de mededeling
dat ze zojuist een controle had gehad en thee. Gelukkig zit ik op
die manier ook direct weer in het ritme van het ziekenhuis.
Kan niet nalaten om te reageren met de vraag om die zuster even
naar mij door te sturen met koffie, waarop Jet antwoordt dat deze
naar rook stinkt.

Veel reacties op het verslag van maandag gekregen.
Ik print ze uit en neem alles vanmiddag mee naar het ziekenhuis.
Nieuwe reacties worden op prijs gesteld.

09.30
Jet belde en vertelde dat zij koffie had gedronken, een boterham
en een aantal pijnstillers had gegeten.
De duizeligheid is alweer minder.

15.00

Terug van het bezoekuur.
Ik houd me meestal netjes aan de tijden, hoewel dat met een
éénpersoons kamer niet echt nodig is.
Broer Paul was er ook. Wilde Jet graag aan de drank zien.
Hij weet dan met overtuiging bewijzen aan te voeren dat het
herstelproces daardoor aanmerkelijk wordt versneld.
Ik denk dat in ieder geval die humor een positieve invloed
heeft op het proces.
De dienstdoende arts gaf aan het eind van de ochtend aan dat
de
drains er vanmiddag uit gaan en dat Jet dan morgen wel naar
huis kon !
Gelukkig zag Jet de hoofdverpleegster achter zijn rug
duidelijk nee schudden.
Later heeft ze nog eens geruststellend uitgelegd dat ook de
patiënt zelf mag aangeven daar aan toe te zijn.

Inmiddels zijn de drains wel verwijderd en Jet vertelde dat
zij tijdens die actie de hand van de verpleegkundige blauw
heeft geknepen. Overigens met haar toestemming.
Vanavond gaan Kasper en Patricia met mij mee en wij worden
afgelost door Ton en Ab.
Morgen om 10.00 uur mag ik met Jet onder de douche.
Ze heeft dan ook een ‘Midweek’ arrangement.
Gelukkig kan ik die eerste confrontatie met de nieuwe
werkelijkheid met haar delen.

22.15

Vanavond naar het bezoekuur met Kasper en Patricia.
Broer Ton kwam ook.
De vensterbank begint er inmiddels Keukenhof- achtig
uit te zien.
Jet geeft als medisch communiqué : de wond tintelt.
En wij voegen daar aan toe: haar ogen staan helder.
Er komt een zekere rust over Jet en inmiddels ook
berusting.
De communicatie met de verpleging loopt prima.
Eén van de verpleegsters zei :
“Soms heb je wel eens een heel leuke patiënt”.
Daarom hoeft Jet morgen nog niet naar huis, ondanks
het advies van de zaalarts.
Verpleegsters en Jet glimlachen dan naar elkaar.

maandag 23 maart 2009

10.40

Vannacht hebben we vanzelfsprekend niet zo goed geslapen.
Gelukkig vanmorgen samen de balans kunnen vinden tussen
afscheid nemen van schoonheid en vertrouwen in een gezonde
toekomst.
We waren om 08.50 in het ziekenhuis en om 09.00 bracht de
verpleegster ons naar kamer B6 12, een eenpersoons kamer.
Dat was de eerste meevaller.
Korte controle van gegevens en het meten van de bloeddruk.
Tas uitgepakt, kast ingericht, foto op het nachtkastje en
Milans tekening op het prikbord.
Om 10.00 uur liet ik een stil vogeltje achter, dat overigens
direct erna met beide vleugels uitgebreid zwaaide van achter
het raam van haar kamer.
Machteloos wachten op het bericht dat Jet weer op haar kamer
terug is.
Het regent, maar er branden nu zoveel kaarsjes.

16.10
Net terug uit het ziekenhuis waar Jet rond 14.00 weer op haar
kamer terug kwam.
Duizelig, misselijk en natuurlijk pijn, maar zeer aanspreekbaar.
“Ze moet de grote dosis morfine uit haar lichaam slapen”,
zei de verpleegster.
Mijke en ik hebben eventjes met Jet gepraat en geknuffeld.
De post die in Houten vandaag bezorgd werd voorgelezen en op
het prikbord gehangen.
Ze zal nu wel slapen en uitrusten van alle zorgen, spanning en
het zich goed houden.

23.10

Jet heeft tussen beide bezoekuren door geslapen en was om 19.00
goed aanspreekbaar.
Is het niet frappant dat Jet mij vroeg om even de tv. die boven
het voeteneind van haar bed hangt, te programmeren precies op het
moment dat ‘de wereld draait door’ begint. In ieder geval houd ik
me graag vast aan zulke symboliek.
Jet memoreerde dat de chirurg nog even langs kwam en vertelde dat
alles goed en volgens plan is gegaan.
Thuis sms ik naar Jet dat ik in gedachten naast haar lig.
Ze antwoordt direct : “Als je dan maar niet snurkt”.
We gaan de goede kant op.