Statistieken geven geen prognose

Vandaag dan de dag waarop alle scan puzzelstukjes een compleet
beeld zouden moeten opleveren. De afspraak met de oncoloog was
om 12.00 uur.
De nieuwe entree van het Anthonius ziekenhuis is indrukwekkend
groot geworden, maar hoe verschillend kan het gevoel zijn als je
er loopt. Zaterdag heeft Jet er een prachtige bijrol als Omi in
het sprookje van de geboorte van Ruben en vandaag is het weer de
set van de horrorfilm waarin ze helemaal de hoofdrol niet wil spelen.
En we houden toch al niet van films.
De ongerustheid heeft inmiddels het niveau van angst bereikt.
Dat onuitspreekbare gevoel maakt mij monddood. Ik voel een
ijskoude hand in de mijne. Misschien knijp ik wel te hard vanwege
de spanning.
In de wachtkamer ontbreekt nu volledig de zin om anderen te observeren.
We verdwalen in onze gedachten en zuchten af en toe hoorbaar.
Dan eindelijk vanuit het gangetje naast de wachtkamer:
"Mevrouw van Vlijmen?"
Ja, liever niet, maar nu we er toch zijn ...
Gesprekstechnieken zijn te leren, maar soms erg moeilijk in de juiste
situatie toe te passen. Dat weet ik uit eigen ervaring.
Deze vriendelijk uitziende arts gaf een perfecte demonstratie van
de manier waarop je een 'slecht nieuws gesprek' hoort op te bouwen.
Laten we er hier ook maar niet omheen draaien.
Er zijn uitzaaiingen gevonden op de botscan, twee wervels zijn aangetast.
Vreselijk vakkundig werd ons uitgelegd hoe het komende scenario
er uit gaat zien. In ieder geval geen chemo op dit moment, maar
intensieve bestralingen. De statistische gegevens die we te
horen krijgen leveren bij Jet ogenblikkelijk het effect op dat
we dat nog wel eens zullen zien.
We gaan niet uit van kansberekeningen. We gaan gewoon knokken.
Voor vandaag is het wel genoeg.
We gaan uit eten.