Onverwachte vrijdagavond

Nadat Milan in onze tuin hout had gezaagd, gaten en zevenblad
had uitgegraven en Bea ruim 20 overhemden had gestreken,
maakten wij ons op voor een rustige vrijdagavond.
Hoewel Jet de 'X-Factor' al lang gewonnen heeft, wilden we toch
even haar concurrenten beoordelen en languit op de bank tot
rust komen.
Om 17.50 uur belde Eveline, de mammacareverpleegkundige, met
de mededeling dat Jet pas op 17 april voor een lever en thorax
scan in het ziekenhuis terecht kan.
Gelukkig vroeg ze ook even hoe de wond er uitzag nadat zij de
dag ervoor zoveel wondvocht had weggenomen.
Jet vertelde van de verhoging en meldde ook dat het rond de wond
nogal rood werd en er zich ook weer wondvocht ophoopte.
"Dan wil ik niet dat je zo het weekend in gaat".
De rundervinken en andere uit de vriezer gehaalde etenswaren
achterlatend reden we om 18.15 uur naar het Anthonius ziekenhuis.
Het is 18.45 uur.
De wachtkamer van de spoedeisende hulp zit stampvol.
Maar omdat we in alle voorgaande situaties vrij snel werden
opgeroepen, stelden we elkaar gerust door te memoreren dat we om
20.00 uur wel aan tafel zouden kunnen zitten.
Tegenover ons zaten drie ME-ers, waarvan de langste een flinke snee
op zijn hoofd had. "Als we in groepen tegen elkaar oefenen, is hij
altijd de lul. Nu hebben ze een blok hout op zijn hoofd gegooid".
Uit solidariteit en omdat ze toch al met één auto naar een
spare-ribs-feestje zouden gaan, zaten de twee maten hem op heel
professionele wijze psychologisch te ondersteunen : "Als het nog
lang duurt is die snee al dichtgegroeid". "Ja", zegt de ander, "daar
is mijn vrouw ook altijd zo bang voor".
Links van dit drietal zaten een moeder en zoontje van een jaar of 11.
Hij zat met zijn mobiele telefoon rechtshandig de pijn in de
zichtbaar gekneusde linkerpols weg te spelen. Zij waren al om 17.00
binnen en inmiddels hebben we Lingo, de Palingsoap en het journaal
langs zien komen.
Gelukkig komt er regelmatig nieuwe observatie voorraad binnen :
een gezin bestaande uit moeder, vader, een jengelend meisje van 12
en het slachtoffer, een jongetje van 6 dat met een vies zakdoekje
een minuscuul sneetje in zijn kin tegen verlies probeert te behoeden.
Drie onbestemde sporters, die alle drie een verbandje om een vinger
hebben. Ze hebben ook veel te lange sportbroeken aan om serieus
genomen te worden. En vlak voordat we dan eindelijk om 21.10
binnen geroepen worden komt er nog een meisje in de outfit van
FC Utrecht binnenstrompelen. Ik schat : 2e team, linksback want
haar rechter scheenbeen zat in de kreukels.
21.10
Eindelijk de behandelkamer in. De intake werd gedaan door een jonge
vrouw die op een papiertje alles noteerde en graag de wond even
wilde zien. Nu denk ik dat co-assistenten niet direct het gehele
scala aan mogelijke blessures en operatieve effecten hebben kunnen
waarnemen, maar dit jonkie was heel even van haar stuk na de
eerste aanblik. Inderdaad was de wond behoorlijk dik en ook nog wat
roder geworden.
Na een kwartier kwam er een arts even poolshoogte nemen.
Of hij even de wond mocht bekijken. Koude handen (en Jet had het
toch al niet zo warm vanwege de airco in de kamer) kwamen tot de
conclusie dat er toch sprake was van een ontsteking. Nadat hij met
een viltstift de omtrekken van de ontsteking had getekend zei hij:
"Ik ga de chirurg er even bijhalen". Vervolgens kwam er een
verpleegkundige binnen om bloed af te nemen. Ze legde maar meteen
een infuus aansluiting aan, omdat het wellicht zou kunnen zijn dat
Jet de nacht in het ziekenhuis zou moeten blijven om bij agressieve
ontsteking de antibiotica per infuus toe te dienen.
Dat was even slikken, maar Jet begon mij meteen te instrueren waar
de onderbroeken en de pyjamajasjes lagen.
Rond 22.30 kwam er een jonge, aardige chirurg binnen.
Weer koude handen, weer de conclusie dat er sprake was van een
ontsteking en veel te veel vocht opeenhoping onder de wond.
Met voortvarendheid begon hij vier grote buizen wondvocht af te
tappen. Uit het feit dat ik dit aantal zo precies kan noemen mag
niet worden afgeleid dat ik nu voortaan ook alle ziekenhuis
programma's op tv ga volgen.
De verpleegkundige komt terug, gaat de wond verbinden en de
infuus koppeling demonteren.
Hoe krijgt Jet het toch voor elkaar dat zij onderhand in detail
vertelt hoe gelukkig zij nu in Zeist woont met haar jeugdliefde,
nadat haar vorige relatie in Groningen stuk liep.
Inmiddels konden we opgelucht ademhalen, want verblijf in het
ziekenhuis was niet nodig.
Die lieve verpleegster belde ook nog even naar de ziekenhuis-
apotheek dat wij er aan kwamen voor een vette bestelling aan
antibiotica.
Om 23.20 reden we het parkeerterrein van de 'spoedopname' af.
Waarschijnlijk heeft de praktijk uitgewezen dat het beter is om
mensen niet te laten betalen voor het aantal parkeer uren.
Thuis hebben we eerst de rundervinken weggegooid.
Thank God it's Friday ?