Dat het vandaag de laatste dag is van het jaar 2009 zal
niemand ontgaan.
Oudejaarsavond is het moment om nog even terug te kijken.
Eigenlijk willen wij dat terugkijken maar even overslaan
dit jaar.
Nou, heel even dan.
Kanker en een prachtige kleinzoon waren in dezelfde week
in hetzelfde ziekenhuis een feit.
Zelden zal tegenstrijdigheid zo in harmonie kunnen zijn.
De liefde en warmte van familie vormt een niet aflatende
steun die ons door moeilijke momenten heen helpt.
De onvoorwaardelijke trouw die de kleinkinderen uitstralen
haalt de druk van de schouders en geven nieuwe levensmoed.
Hartverwarmende reacties van vrienden en collega's die de
kamer versieren met bloemen en kaarten, of ervoor zorgen
dat het pad naar de voordeur sneeuwvrij blijft.
Lieve attenties die persoonlijk worden gebracht of door de
brievenbus glijden.
Dat alles gecombineerd met een medisch stabiele situatie
heeft ons het oude jaar doorgesleept.
Op de vorige oudejaarsavond hebben wij elkaar een gelukkig
en gezond nieuwjaar gewenst met veel mooie, memorabele momenten.
Dat zullen we vanavond weer doen, al hebben de wensen nooit
meer het cliché karakter van alle voorgaande jaren.
Overigens zetten we vanavond graag een dikke streep onder 2009.
donderdag 31 december 2009
maandag 21 december 2009
Kerstgevoel
Het ultieme Kerstgevoel wordt door het sneeuwdécor natuurlijk
nog eens extra versterkt.
Jet zet ieder jaar een bordje in de achtertuin met
daarop een sneeuwpop en daarbij de tekst:
”LET IT SNOW”.
Het hele bordje is niet eens meer te zien.
We hebben gisteren een sneeuwdikte van 21 cm gemeten en dat
hebben we sinds we hier kwamen wonen in 2000 niet eerder
meegemaakt.
Toch komt straks weer het verlangen om in die stoel van de
zon te kunnen genieten.
Maar voorlopig overheerst het echte Kerstgevoel.
nog eens extra versterkt.
Jet zet ieder jaar een bordje in de achtertuin met
daarop een sneeuwpop en daarbij de tekst:
”LET IT SNOW”.
Het hele bordje is niet eens meer te zien.
We hebben gisteren een sneeuwdikte van 21 cm gemeten en dat
hebben we sinds we hier kwamen wonen in 2000 niet eerder
meegemaakt.
Toch komt straks weer het verlangen om in die stoel van de
zon te kunnen genieten.
Maar voorlopig overheerst het echte Kerstgevoel.
donderdag 10 december 2009
Het wordt Kerstmis
Als je maar één keer per jaar je hobby kunt uitoefenen,
dan moet je die tijd optimaal benutten.
En dat doet Jet !
Wilt u het op afstand meemaken, klik dan hier
Komt u rustig zo af en toe terug naar dit album om het verdere
decoreren te kunnen volgen.
zaterdag 5 december 2009
Sinterklaas
Vandaag is een bijzondere dag.
Ja, het is 5 december en ondanks het feit dat we met heel veel
plezier de verjaardag van Milan gaan vieren, daarna lekker met
de hele familie stamppot gaan eten en Sinterklaasavond gaan
genieten,is direct na 5 december voor Jet het moment aangebroken
om het huis om te toveren in de Kerstsfeer.
Het verzamelen van Kerstversiering is een hobby die het hele jaar
wordt uitgeoefend.
In veel grote steden zijn speciale Kerst winkels en die worden nooit
gepasseerd zonder iets speciaals te hebben gekocht.
Zo hebben we prachtige dingen uit Sydney, Rothenburg, Bern, Keulen,
Brussel, Brugge, Gent, Aken en ga zo maar door.
Maar het ultieme gevoel komt pas echt als Jet deze reclame op tv ziet.
Maar vandaag is het Sinterklaas en dat vieren wij.
Ja, het is 5 december en ondanks het feit dat we met heel veel
plezier de verjaardag van Milan gaan vieren, daarna lekker met
de hele familie stamppot gaan eten en Sinterklaasavond gaan
genieten,is direct na 5 december voor Jet het moment aangebroken
om het huis om te toveren in de Kerstsfeer.
Het verzamelen van Kerstversiering is een hobby die het hele jaar
wordt uitgeoefend.
In veel grote steden zijn speciale Kerst winkels en die worden nooit
gepasseerd zonder iets speciaals te hebben gekocht.
Zo hebben we prachtige dingen uit Sydney, Rothenburg, Bern, Keulen,
Brussel, Brugge, Gent, Aken en ga zo maar door.
Maar het ultieme gevoel komt pas echt als Jet deze reclame op tv ziet.
Maar vandaag is het Sinterklaas en dat vieren wij.
woensdag 2 december 2009
Blauwe lucht
Gisteren hebben we, gebruik makend van het prachtige weer,
de bloembollen in de tuin geplant.
Dat is voor ons eigenlijk vroeg want meestal vergeten we de
bollen uit de berging te halen en ermee de herfsttuin in te gaan.
En als we dan de zak met bollen toevalling in de berging tegen
komen dan vinden we het op dat moment beslist geen weer om
actie te ondernemen.
We hebben een boekje waarin we bijzondere momenten van de
seizoenen noteren. Gisteren was het weer zo'n dag.
We schreven dat we op 1 december de bollen hebben geplant en
in de tuin een biertje hebben gedronken.
Voor ons maatstaf voor mooi weer.
"Kijk eens naar de blauwe lucht", zei Jet.
Het nieuws dat Ramses Shaffy was overleden kwam hard aan en
terwijl de gasten bij 'de wereld draait door' ons hun herinneringen
toevertrouwden en ook wij ons favoriete lied noemden, viel onze
eigen realiteit weer eens boven op ons.
Wat is het niet prachtig om een levenskunstenaar te zijn, te kunnen
drinken als je ervoor in de stemming bent, te doen en te laten wat
je wilt. En gezond te zijn.
Genieten van het leven lukt meestal heel aardig hoor, maar soms
moeten we toegeven aan die verdrietige onzekerheid.
Buiten was het donker en het vroor.
Gelukkig zitten de bollen in de grond.
Het is stil in Amsterdam.
de bloembollen in de tuin geplant.
Dat is voor ons eigenlijk vroeg want meestal vergeten we de
bollen uit de berging te halen en ermee de herfsttuin in te gaan.
En als we dan de zak met bollen toevalling in de berging tegen
komen dan vinden we het op dat moment beslist geen weer om
actie te ondernemen.
We hebben een boekje waarin we bijzondere momenten van de
seizoenen noteren. Gisteren was het weer zo'n dag.
We schreven dat we op 1 december de bollen hebben geplant en
in de tuin een biertje hebben gedronken.
Voor ons maatstaf voor mooi weer.
"Kijk eens naar de blauwe lucht", zei Jet.
Het nieuws dat Ramses Shaffy was overleden kwam hard aan en
terwijl de gasten bij 'de wereld draait door' ons hun herinneringen
toevertrouwden en ook wij ons favoriete lied noemden, viel onze
eigen realiteit weer eens boven op ons.
Wat is het niet prachtig om een levenskunstenaar te zijn, te kunnen
drinken als je ervoor in de stemming bent, te doen en te laten wat
je wilt. En gezond te zijn.
Genieten van het leven lukt meestal heel aardig hoor, maar soms
moeten we toegeven aan die verdrietige onzekerheid.
Buiten was het donker en het vroor.
Gelukkig zitten de bollen in de grond.
Het is stil in Amsterdam.
maandag 2 november 2009
Oktober is voorbij
Gisteren zei Jet: "Gelukkig, de maand van de borstkanker is voorbij".
Waarschijnlijk is er in de afgelopen maand nog meer over de
Mexicaanse griep gepraat in de media, maar wij kregen zo lang-
zamerhand schoon genoeg van al die berichten onder het label van
'Pink Ribbon'.
En dan te bedenken dat voor vandaag het gesprek met de oncoloog
gepland stond om de uitslag van de botscan te horen.
De laatste dagen nam de spanning wel toe, maar dan zoek je af-
leiding door in de tuin te gaan werken of met kinderen en klein-
kinderen naar de kermis te gaan. Er zijn gisteren wat Chinese,
Koreaanse en Taiwanese prijzen in de wacht gesleept doordat
Milan aan touwen mocht trekken, eenden viste en blikken omgooide.
Vanmorgen vroeg op.
Een warme douche, maar die kouden handen bleven.
Een beetje stil in de auto, ik voelde dat haar handen nog kouder
waren. Ik dacht nog of ik op de terugweg vooral de herfstkleuren
zou zien of de kale takken aan de bomen.
Precies op tijd kwam Dr.de Jong ons halen en toen we zaten
feliciteerde Jet hem met het feit dat het Anthonius ziekenhuis
weer op de eerste plaats staat in het onderzoek naar ziekenhuizen.
Waar haalt ze toch iedere keer die visitekaartjes vandaan?
Er ontspon zich een erg leuk gesprek over aan de top komen en er
blijven, over klantvriendelijkheid van ziekenhuizen en het
wetenschappelijk niveau.
"Kom op met die uitslag", dacht ik onderhand."
Het computerscherm werd een kwartslag gedraaid zodat we vier
skeletjes konden zien. Die zwarte puntjes herkenden we nog van de
vorige keer.
Zijn er bij gekomen? Groter geworden?
"Het ziet er fantastisch uit", zei Dr. de Jong, "Geen nieuwe
uitzaaiingen en de oude zijn zelfs minder agressief geworden".
Leuk die skeletjes, de vóór- en achterkant van de vorige keer en
twee nieuwe. Die verontrustende stipjes en de eerste confrontatie
met de uitzaaiingen leken er voor ons nu ineens veel minder erg uit
te zien.
Niks skeletjes, er zit een stralend mens van vlees en bloed naast me!
Over bloed gesproken.
De medicijnen doen hun werk goed, want de kankermarker (CA 15.3)
die bij het bloedonderzoek wordt bekeken heeft een prachtige
aflopende reeks: in mei 112, in juni 81, in augustus 52 en nu in
oktober 35.
De zon schijnt en de herfstkleuren zijn prachtig.
Waarschijnlijk is er in de afgelopen maand nog meer over de
Mexicaanse griep gepraat in de media, maar wij kregen zo lang-
zamerhand schoon genoeg van al die berichten onder het label van
'Pink Ribbon'.
En dan te bedenken dat voor vandaag het gesprek met de oncoloog
gepland stond om de uitslag van de botscan te horen.
De laatste dagen nam de spanning wel toe, maar dan zoek je af-
leiding door in de tuin te gaan werken of met kinderen en klein-
kinderen naar de kermis te gaan. Er zijn gisteren wat Chinese,
Koreaanse en Taiwanese prijzen in de wacht gesleept doordat
Milan aan touwen mocht trekken, eenden viste en blikken omgooide.
Vanmorgen vroeg op.
Een warme douche, maar die kouden handen bleven.
Een beetje stil in de auto, ik voelde dat haar handen nog kouder
waren. Ik dacht nog of ik op de terugweg vooral de herfstkleuren
zou zien of de kale takken aan de bomen.
Precies op tijd kwam Dr.de Jong ons halen en toen we zaten
feliciteerde Jet hem met het feit dat het Anthonius ziekenhuis
weer op de eerste plaats staat in het onderzoek naar ziekenhuizen.
Waar haalt ze toch iedere keer die visitekaartjes vandaan?
Er ontspon zich een erg leuk gesprek over aan de top komen en er
blijven, over klantvriendelijkheid van ziekenhuizen en het
wetenschappelijk niveau.
"Kom op met die uitslag", dacht ik onderhand."
Het computerscherm werd een kwartslag gedraaid zodat we vier
skeletjes konden zien. Die zwarte puntjes herkenden we nog van de
vorige keer.
Zijn er bij gekomen? Groter geworden?
"Het ziet er fantastisch uit", zei Dr. de Jong, "Geen nieuwe
uitzaaiingen en de oude zijn zelfs minder agressief geworden".
Leuk die skeletjes, de vóór- en achterkant van de vorige keer en
twee nieuwe. Die verontrustende stipjes en de eerste confrontatie
met de uitzaaiingen leken er voor ons nu ineens veel minder erg uit
te zien.
Niks skeletjes, er zit een stralend mens van vlees en bloed naast me!
Over bloed gesproken.
De medicijnen doen hun werk goed, want de kankermarker (CA 15.3)
die bij het bloedonderzoek wordt bekeken heeft een prachtige
aflopende reeks: in mei 112, in juni 81, in augustus 52 en nu in
oktober 35.
De zon schijnt en de herfstkleuren zijn prachtig.
zondag 27 september 2009
Pink Ribbon Magazine
Nu overal verkrijgbaar het nieuwe magazine over borstkanker.
Buiten het feit dat een groot deel van de opbrengst gebruikt
wordt om het onderzoek naar borstkanker een extra impuls te
geven, kun je je afvragen voor wie het magazine eigenlijk
bedoeld is.
Pink Ribbon is wereldwijd bekend, maar je hebt nog nooit zoveel
roze bij elkaar gezien als in dit nieuwe glossy magazine.
Het gaat nog net niet zover dat er gesuggereerd wordt dat vrouwen
met borstkanker eigenlijk op een roze wolk leven, maar het aantal
glamorous foto's en advertenties met een roze opmaak gaat na een
aantal pagina's behoorlijk tegen staan.
En dan die verhalen van vrouwen die een borstbesparende operatie
hebben ondergaan. Fijn voor al die vriendinnen van Sylvie van
der Vaart, maar er wordt opvallend weinig aandacht besteed aan
vrouwen die er toch slechter aan toe zijn.
Een volledige borst amputatie is niet echt glossy en met het parfum
dat door een prachtig roze fotomodel wordt aangeprezen kun je
heus de uitzaaiingen niet te lijf gaan.
We hebben drie exemplaren gekocht om het goede doel te steunen.
Dat wel, maar na Rick, Joup, Linda, Sonja en Catharine wordt het nu
echt tijd voor dat glossy magazine 'JET'.
Buiten het feit dat een groot deel van de opbrengst gebruikt
wordt om het onderzoek naar borstkanker een extra impuls te
geven, kun je je afvragen voor wie het magazine eigenlijk
bedoeld is.
Pink Ribbon is wereldwijd bekend, maar je hebt nog nooit zoveel
roze bij elkaar gezien als in dit nieuwe glossy magazine.
Het gaat nog net niet zover dat er gesuggereerd wordt dat vrouwen
met borstkanker eigenlijk op een roze wolk leven, maar het aantal
glamorous foto's en advertenties met een roze opmaak gaat na een
aantal pagina's behoorlijk tegen staan.
En dan die verhalen van vrouwen die een borstbesparende operatie
hebben ondergaan. Fijn voor al die vriendinnen van Sylvie van
der Vaart, maar er wordt opvallend weinig aandacht besteed aan
vrouwen die er toch slechter aan toe zijn.
Een volledige borst amputatie is niet echt glossy en met het parfum
dat door een prachtig roze fotomodel wordt aangeprezen kun je
heus de uitzaaiingen niet te lijf gaan.
We hebben drie exemplaren gekocht om het goede doel te steunen.
Dat wel, maar na Rick, Joup, Linda, Sonja en Catharine wordt het nu
echt tijd voor dat glossy magazine 'JET'.
zaterdag 5 september 2009
Het normale leven
Het zit er op. De vakantie is voorbij en het normale leven
begint weer. De 'after holiday dip' hebben we inmiddels verwerkt.
Bij de verwachte opkomende depressie hebben we de ruitenwissers
in de snelste stand moeten zetten. Dat was overigens pas vlak voor
Keulen en omdat je daar toch maar 100 mag rijden konden we de
overgang ook wat beter hanteren. De opvliegers die we regelmatig
moesten tegengaan door de airco aan te zetten bleven ook spontaan
uit.
Er zijn mensen die in het buitenland heimwee krijgen! Bestaat er
een term voor het tegendeel? Wij willen na twee uur rijden eigenlijk
alweer jankend terug. Het is in de familie trouwens normaal dat
er de hele terugreis gejankt wordt van heimwee.
We hebben ons daar in Zwitserland opnieuw gerealiseerd dat we zes
maanden geleden nooit hadden gedacht daar te kunnen zijn.
En toen we in Aeschi bij het graf van Else en Edwin stonden hebben
we elkaar minutenlang vastgehouden en ons begraven in gevoelens.
Voor ons de mooiste begraafplaats van de wereld, waar altijd een
koolwitje vliegt als we er zijn. We plantten er een gentiaan bij de
steen van Edwin. Hij heeft mij zoveel geleerd in de bergen.
Bestaat de uitdrukking : we hebben alles gedaan wat God gegeven heeft?
We hebben gewandeld en genoten van het prachtige berglandschap,
we hebben gevaren op de intens blauwe Thunersee, we hebben
heerlijk gegeten (half pension met iedere avond 4 gangen is wel
veel hoor), we hebben mooie steden bezocht.
Yvorne, Weissburgunder, Rügenbrau, Feldschlössen, Gurten, we
hebben ze allemaal gebruikt om op elkaars gezondheid te drinken.
En zeg nu zelf, is er een betere manier?
Het normale leven gaat weer beginnen.
Ja, God zij dank nog steeds!
begint weer. De 'after holiday dip' hebben we inmiddels verwerkt.
Bij de verwachte opkomende depressie hebben we de ruitenwissers
in de snelste stand moeten zetten. Dat was overigens pas vlak voor
Keulen en omdat je daar toch maar 100 mag rijden konden we de
overgang ook wat beter hanteren. De opvliegers die we regelmatig
moesten tegengaan door de airco aan te zetten bleven ook spontaan
uit.
Er zijn mensen die in het buitenland heimwee krijgen! Bestaat er
een term voor het tegendeel? Wij willen na twee uur rijden eigenlijk
alweer jankend terug. Het is in de familie trouwens normaal dat
er de hele terugreis gejankt wordt van heimwee.
We hebben ons daar in Zwitserland opnieuw gerealiseerd dat we zes
maanden geleden nooit hadden gedacht daar te kunnen zijn.
En toen we in Aeschi bij het graf van Else en Edwin stonden hebben
we elkaar minutenlang vastgehouden en ons begraven in gevoelens.
Voor ons de mooiste begraafplaats van de wereld, waar altijd een
koolwitje vliegt als we er zijn. We plantten er een gentiaan bij de
steen van Edwin. Hij heeft mij zoveel geleerd in de bergen.
Bestaat de uitdrukking : we hebben alles gedaan wat God gegeven heeft?
We hebben gewandeld en genoten van het prachtige berglandschap,
we hebben gevaren op de intens blauwe Thunersee, we hebben
heerlijk gegeten (half pension met iedere avond 4 gangen is wel
veel hoor), we hebben mooie steden bezocht.
Yvorne, Weissburgunder, Rügenbrau, Feldschlössen, Gurten, we
hebben ze allemaal gebruikt om op elkaars gezondheid te drinken.
En zeg nu zelf, is er een betere manier?
Het normale leven gaat weer beginnen.
Ja, God zij dank nog steeds!
dinsdag 18 augustus 2009
Bandenspanning
Het is verstandig om regelmatig de bandenspanning te meten.
Jet doet dat ook, met dien verstande dat ze mij dagelijks vraagt
om even te controleren of de banden wel op gelijke hoogte zitten.
Voor ingewijden zal het duidelijk zijn dat ik dan betrokken word
om het alternatieve push up effect te controleren. Ik word steeds
handiger in het millimeters verschuiven van die haakjes, maar ik
moet toegeven dat ik in het losmaken van de sluiting meer
handigheid heb ontwikkeld.
Met behulp van de weegschaal controleren we zo af en toe ook hoe
het gesteld is met onze zwembandjes.
Dat moet je in de vakantieperiode eigenlijk niet doen. Daarom
hebben we ons in de afgelopen tijd vooral bezig gehouden met de
zwembandjes van Milan en Lisa.
Je blaast bijna je longen uit je lijf, maar als ze dan bij Milan
om de armen zitten, begint het genieten.
Wat heerlijk als kinderen geen watervrees hebben.
Vandaag weer een controle bezoek aan de oncoloog.
Het is gek, maar aan leuke dingen en ook aan vervelende dingen
merk je hoe snel de tijd kan gaan. Het was alweer twee maanden
geleden dat we de hal van het Anthonius ziekenhuis inwandelden.
Jet zei vandaag bij binnenkomst dat ze een steeds grotere hekel
krijgt aan die plek.
Een logisch gevolg van het feit dat we in de tussenliggende
periode proberen zoveel mogelijk leuke dingen te doen en zo
normaal mogelijk te leven. Kennelijk kan Jet goed afstand nemen
van de medische situatie. Goed, het dagelijks innemen van
medicijnen drukt je wel op de feiten, maar beïnvloedt de dagen
niet wezenlijk.
De dag voor de controle wordt toch weer spanning opgebouwd.
Twee maanden geleden was de conclusie zo positief, maar komt
er een terugslag? Is die regelmatige pijn in de rug een teken
dat het toch niet meer zo goed gaat?
Dokter de Jong zag er stralend uit, bruin en ontspannen.
En hij bleef stralen toen hij vertelde hoe het beeld van het
bloedonderzoek was.
De ijkpunten om het kankerproces aan af te meten hebben zich in de
tussentijd opnieuw gunstiger ontwikkeld. Het bot-enzym is zelfs al
op het neutrale niveau aangeland. De medicijnen doen hun werk,
maar Jet zelf doet de rest !
Gek, maar de hal van het Anthonius zag er bij vertrek heel anders
uit.
Vrijdag rijden we voor ruim een week naar Zwitserland om het
staartje van de vakantie te genieten. Dat kunnen we nu ook echt
gaan doen.
Laat ik niet vergeten de bandenspanning te controleren.
donderdag 16 juli 2009
Bruistablet
Een prachtig lang weekend Oostende ligt alweer een paar dagen
achter ons. We hebben genoten van zon en wind, van garnalen-
kroketten en witte wijn, van kinderen en kleinkind, van
Celtic Ireland met cottage pie, fish and chips en Bailyes ice,
van schelpen zoeken en slenteren.
Buitenshuis vergeet je gemakkelijk de werkelijkheid, thuis op
de bank laat de pijn in de rug keihard weten wat er ook alweer
loos is. Ja, ook heel veel gelopen daar in Oostende, misschien
wel teveel.
Maandag weer een behandeling van de fysiotherapeute. Wat een
mooi contact tussen Thea en Jet. Thea vergeleek Jet met een
bruistablet en vroeg zich af waarom zij zoveel privé zaken aan
Jet vertelt.
Vandaag is Ietje weer aan het schoonmaken. Jet noemt dat poetsen,
maar ze zeggen in Limburg wel meer rare dingen. Dus in plaats van
koper poetsen, dweilt ze de vloeren, zeemt de ramen en doet nog
heel veel meer.
Morgen komt Bea weer strijken. Dat heet in het Limburgs gek
genoeg gewoon strijken. Die huishoudelijke ondersteuning doet
veel goed.
Mede door de vakantie lijkt het wel of we allebei met pensioen zijn.
donderdag 9 juli 2009
Kleinkinderen
Steeds opnieuw blijkt hoe belangrijk de kleinkinderen zijn
in deze fase van het leven. Jet geniet en verwent, koestert
haar gevoelens en geeft haar liefde.
Omi in topvorm.
maandag 29 juni 2009
Second opinion
Vanmorgen nog vóór 8.30 uur weggereden, wetende dat de route
naar Amsterdam vaak verstopt zit. De aaneengesloten file loste
pas na de afslag Schiphol enigszins op. Om 09.45 reden we de
parkeergarage van het Anthony van Leeuwenhoek Ziekenhuis in.
Mijn second opinion over deze parkeergarage is snel gemaakt :
veel beter !
Maar daar kwamen we niet voor.
Het maken van een nieuw ponsplaatje en verdere persoonsregistratie
verliep heel vlot en wachtkamer 3 was snel gevonden.
We hadden nog net een kwartier observatietijd. Niet moeilijk om
in dit gespecialiseerde ziekenhuis te raden aan welke kwaal
iemand lijdt. Een meneer aan de overkant zit aan de leestafel
eerst de Metro en daarna de Spits nat te hoesten, we kijken elkaar
aan en fluisteren op hetzelfde moment :"Longkanker".
Geen tijd voor de cappuccino die Trix had aanbevolen, want precies
op tijd kwam dokter Kerst ons ophalen. Nu vindt Jet dat er met
Kerst nooit iets mis is, maar deze werd nog net niet spontaan uit-
genodigd voor het diner op 25 december.
Een rustige analyse van de feiten, alle stappen die tot dusver in
de behandeling zijn genomen werden door dokter Kerst bevestigd als
de juiste stappen : "Wij hadden precies hetzelfde gedaan".
We kregen nog enkele zeer instructieve PowerPoint plaatjes te zien
om aan te tonen op welke manier de gekozen medicijnen de overgang
versneld tot stand brengen. Misschien dat juist mij deze didactische
vormgeving aansprak, maar beiden waren we getroffen door de
bevestiging dat de medicijnen kennelijk hun werk doen.
Percentages geven om de levenskans te voorspellen wordt door
dokter Kerst afgewezen. Maar hij suggereert wel dat als de
medicijnen aanslaan zoals nu bij Jet waarschijnlijk het geval is,
we nog jaren Kerst kunnen vieren.
Op de terugweg zingen we 'I'm dreaming of a white Christmas'.
naar Amsterdam vaak verstopt zit. De aaneengesloten file loste
pas na de afslag Schiphol enigszins op. Om 09.45 reden we de
parkeergarage van het Anthony van Leeuwenhoek Ziekenhuis in.
Mijn second opinion over deze parkeergarage is snel gemaakt :
veel beter !
Maar daar kwamen we niet voor.
Het maken van een nieuw ponsplaatje en verdere persoonsregistratie
verliep heel vlot en wachtkamer 3 was snel gevonden.
We hadden nog net een kwartier observatietijd. Niet moeilijk om
in dit gespecialiseerde ziekenhuis te raden aan welke kwaal
iemand lijdt. Een meneer aan de overkant zit aan de leestafel
eerst de Metro en daarna de Spits nat te hoesten, we kijken elkaar
aan en fluisteren op hetzelfde moment :"Longkanker".
Geen tijd voor de cappuccino die Trix had aanbevolen, want precies
op tijd kwam dokter Kerst ons ophalen. Nu vindt Jet dat er met
Kerst nooit iets mis is, maar deze werd nog net niet spontaan uit-
genodigd voor het diner op 25 december.
Een rustige analyse van de feiten, alle stappen die tot dusver in
de behandeling zijn genomen werden door dokter Kerst bevestigd als
de juiste stappen : "Wij hadden precies hetzelfde gedaan".
We kregen nog enkele zeer instructieve PowerPoint plaatjes te zien
om aan te tonen op welke manier de gekozen medicijnen de overgang
versneld tot stand brengen. Misschien dat juist mij deze didactische
vormgeving aansprak, maar beiden waren we getroffen door de
bevestiging dat de medicijnen kennelijk hun werk doen.
Percentages geven om de levenskans te voorspellen wordt door
dokter Kerst afgewezen. Maar hij suggereert wel dat als de
medicijnen aanslaan zoals nu bij Jet waarschijnlijk het geval is,
we nog jaren Kerst kunnen vieren.
Op de terugweg zingen we 'I'm dreaming of a white Christmas'.
dinsdag 23 juni 2009
Opkikker
Gisteren weer een controle bezoek aan de oncoloog gebracht.
Het laatste bloedonderzoek was basis voor het gesprek.
Voortdurend worden allerlei waarden gemeten en het goede nieuws
is dat twee waarden waaraan de activiteit van kanker kan worden
afgelezen in de afgelopen maanden zijn verbeterd.
De medicijnen doen dus hun werk en Jet zelf doet de rest.
Het lijkt die Maggi reclame wel :
"Een beetje van Zoladex en een beetje van mezelf".
We hadden ook een vermakelijk gesprek over het alternatieve circuit.
Overigens had Dr. de Jong een heel pakket klaargelegd om mee te
nemen naar het Anthonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis.
Een heel professionele medewerking aan de second opinion.
Wat heerlijk om het ziekenhuis eens met een positief gevoel uit te
lopen. Zo'n opkikker kun je wel gebruiken op z'n tijd.
Ja, dat lijkt nu weer die reclame voor 'Cup a Soup'.
Het laatste bloedonderzoek was basis voor het gesprek.
Voortdurend worden allerlei waarden gemeten en het goede nieuws
is dat twee waarden waaraan de activiteit van kanker kan worden
afgelezen in de afgelopen maanden zijn verbeterd.
De medicijnen doen dus hun werk en Jet zelf doet de rest.
Het lijkt die Maggi reclame wel :
"Een beetje van Zoladex en een beetje van mezelf".
We hadden ook een vermakelijk gesprek over het alternatieve circuit.
Overigens had Dr. de Jong een heel pakket klaargelegd om mee te
nemen naar het Anthonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis.
Een heel professionele medewerking aan de second opinion.
Wat heerlijk om het ziekenhuis eens met een positief gevoel uit te
lopen. Zo'n opkikker kun je wel gebruiken op z'n tijd.
Ja, dat lijkt nu weer die reclame voor 'Cup a Soup'.
maandag 22 juni 2009
Gewone dagen vliegen voorbij
Net wanneer je je hebt voorgenomen om voortaan van elke dag te
genieten en als een cadeautje open te maken elke ochtend, wordt
dat het normale leven en dus vliegen de dagen toch weer voorbij.
Pas aan het eind van de dag wordt Jet op de feiten gedrukt omdat
dan haar rug aangeeft rust te willen hebben.
Er ontstaat een dualisme tussen: "Meid wat zie jij er stralend uit"
en "Ik ga naar bed, ik ben het zat".
Mentale kracht en een vrolijk karakter zorgen voor die positieve
uitstraling waardoor mensen zich soms zelfs openlijk afvragen hoe
het mogelijk is om op die manier met kanker rond te lopen.
En als dan ook door de nieuwe borstprothese de zelfverzekerdheid
nog eens toeneemt, is de discrepantie tussen hetgeen aan de opper-
vlakte komt en wat diep van binnen zit inderdaad erg groot.
Aan het eind van de maand gaan we naar het Anthonie van Leeuwen-
hoek Ziekenhuis voor een second opinion.
Vanmiddag een vervolg consult bij de eigen oncoloog om onder andere
de uitslag van het laatste bloedonderzoek te bespreken.
Gek, maar dagen zoals vandaag duren altijd iets langer.
genieten en als een cadeautje open te maken elke ochtend, wordt
dat het normale leven en dus vliegen de dagen toch weer voorbij.
Pas aan het eind van de dag wordt Jet op de feiten gedrukt omdat
dan haar rug aangeeft rust te willen hebben.
Er ontstaat een dualisme tussen: "Meid wat zie jij er stralend uit"
en "Ik ga naar bed, ik ben het zat".
Mentale kracht en een vrolijk karakter zorgen voor die positieve
uitstraling waardoor mensen zich soms zelfs openlijk afvragen hoe
het mogelijk is om op die manier met kanker rond te lopen.
En als dan ook door de nieuwe borstprothese de zelfverzekerdheid
nog eens toeneemt, is de discrepantie tussen hetgeen aan de opper-
vlakte komt en wat diep van binnen zit inderdaad erg groot.
Aan het eind van de maand gaan we naar het Anthonie van Leeuwen-
hoek Ziekenhuis voor een second opinion.
Vanmiddag een vervolg consult bij de eigen oncoloog om onder andere
de uitslag van het laatste bloedonderzoek te bespreken.
Gek, maar dagen zoals vandaag duren altijd iets langer.
maandag 8 juni 2009
De zee is oneindig
Je hoeft geen lid van het Wereld Natuurfonds te zijn om
struisvogels te leren waarderen. Kop in het zand hebben we
maar eens letterlijk genomen en zijn met K4 een lang weekend
naar het strand gegaan. Samen in een huisje in Julianadorp,
400 meter van het strand of liever gezegd strandpaviljoen.
Van droge witte wijn met zandkorrels ga je alleen maar
knarsentanden en dat wilden we nu juist even niet.
We hebben dus ruim geluncht en gedineerd op het terras
van 'PAAL6'.
Uitwaaien, die frisse zeelucht en dan ook nog een Pinkster-
weekend met zomerse temperaturen. Je krijgt wat je verdient?
Jet krijgt veel in haar schoot geworpen en 3 kleinkinderen
zijn nu een voortdurende bron van levensdrift.
Kinderen zijn zo eerlijk en onbevangen. Hun onvoorwaardelijke
liefde krijg je alleen maar als je die verdient.
Als Milan even bij Omi op bezoek gaat in de badkamer om te
zien of ze wel echt onder de douche staat, komt hij aan de
ontbijttafel terug met de conclusie van zijn observatie:
Omi heeft dikke billen.
Toch heeft Jet later op het strand haar t-shirt maar aan-
gehouden en die billen maakten vanzelf een kuiltje.
Een weekendje weg met R3 is al gepland. Oostende zal dat worden.
Weer naar de kust.
Kunnen we weer even struisvogelen.
De zee is zo oneindig !
struisvogels te leren waarderen. Kop in het zand hebben we
maar eens letterlijk genomen en zijn met K4 een lang weekend
naar het strand gegaan. Samen in een huisje in Julianadorp,
400 meter van het strand of liever gezegd strandpaviljoen.
Van droge witte wijn met zandkorrels ga je alleen maar
knarsentanden en dat wilden we nu juist even niet.
We hebben dus ruim geluncht en gedineerd op het terras
van 'PAAL6'.
Uitwaaien, die frisse zeelucht en dan ook nog een Pinkster-
weekend met zomerse temperaturen. Je krijgt wat je verdient?
Jet krijgt veel in haar schoot geworpen en 3 kleinkinderen
zijn nu een voortdurende bron van levensdrift.
Kinderen zijn zo eerlijk en onbevangen. Hun onvoorwaardelijke
liefde krijg je alleen maar als je die verdient.
Als Milan even bij Omi op bezoek gaat in de badkamer om te
zien of ze wel echt onder de douche staat, komt hij aan de
ontbijttafel terug met de conclusie van zijn observatie:
Omi heeft dikke billen.
Toch heeft Jet later op het strand haar t-shirt maar aan-
gehouden en die billen maakten vanzelf een kuiltje.
Een weekendje weg met R3 is al gepland. Oostende zal dat worden.
Weer naar de kust.
Kunnen we weer even struisvogelen.
De zee is zo oneindig !
dinsdag 26 mei 2009
Jet heeft een secretaresse
Gisteren was de laatste bestraling en een daar aan gekoppeld
exit gesprek. De dienstdoende 'radioloog in opleiding' maakte het
wel erg exit door aan te geven dat het UMC verder niets meer
voor Jet kon doen omdat de behandeling nu klaar is.
Op de vraag of er misschien een scan zou worden gemaakt om het
effect van de bestralingen in beeld te brengen, werd heel simpel
geantwoord dat op een scan de inkapseling van uitzaaiingen niet
geconstateerd kan worden.
Door de bestralingen zou de pijn in de rug kunnen afnemen, maar
de medicijnen die het bot moeten versterken veroorzaken meer
pijn. De vraag welke conclusie er moet worden getrokken uit het
feit dat de pijn op verschillende plaatsen gevoeld wordt, werd
afgedaan met de opmerking dat uitzaaiingen wijzen op een ernstige
vorm van kanker. Mijke was bij het gesprek omdat ik de studiedag
in Roosendaal al eens een keer had uitgesteld en deelde op de
terugweg met Jet het gevoel van radeloosheid.
Exit UMC, maar wat nu?
Er was nog steeds geen afspraak met de mevrouw die het staafje
met Zoladex zou komen inbrengen in de buikwand. Zoladex moet
versneld de oestrogeen productie stop zetten, de bron die deze
vorm van kanker veroorzaakt. Het is gebleken dat het eerder
voorgeschreven middel Tamoxifen niet het gewenste effect heeft.
Dat staafje moet er nu in, stoppen met die bron van alle kwaad!
En dan komt de secretaresse in Jet boven.
Ze gaat bellen, strikt en duidelijk. Het gevolg is dat vanmiddag
het staafje wordt ingebracht.
Een volgend telefoontje levert op dat haar eigen oncoloog donderdag
in een telefonisch consult de vragen van Jet zal beantwoorden.
Waarschijnlijk zal één van de vragen een second opinion in het AVL
betreffen.
En omdat Jet inmiddels totaal is uitgekeken op de "kipfilet" die
zij als eerste prothese na de operatie kreeg, heeft ze ook nog maar
meteen een afspraak gemaakt met 'Unique Body' in Woerden.
Fijn dat Jet op het juiste moment de hulp kreeg van een secretaresse.
Niks exit, ACTIE !!
exit gesprek. De dienstdoende 'radioloog in opleiding' maakte het
wel erg exit door aan te geven dat het UMC verder niets meer
voor Jet kon doen omdat de behandeling nu klaar is.
Op de vraag of er misschien een scan zou worden gemaakt om het
effect van de bestralingen in beeld te brengen, werd heel simpel
geantwoord dat op een scan de inkapseling van uitzaaiingen niet
geconstateerd kan worden.
Door de bestralingen zou de pijn in de rug kunnen afnemen, maar
de medicijnen die het bot moeten versterken veroorzaken meer
pijn. De vraag welke conclusie er moet worden getrokken uit het
feit dat de pijn op verschillende plaatsen gevoeld wordt, werd
afgedaan met de opmerking dat uitzaaiingen wijzen op een ernstige
vorm van kanker. Mijke was bij het gesprek omdat ik de studiedag
in Roosendaal al eens een keer had uitgesteld en deelde op de
terugweg met Jet het gevoel van radeloosheid.
Exit UMC, maar wat nu?
Er was nog steeds geen afspraak met de mevrouw die het staafje
met Zoladex zou komen inbrengen in de buikwand. Zoladex moet
versneld de oestrogeen productie stop zetten, de bron die deze
vorm van kanker veroorzaakt. Het is gebleken dat het eerder
voorgeschreven middel Tamoxifen niet het gewenste effect heeft.
Dat staafje moet er nu in, stoppen met die bron van alle kwaad!
En dan komt de secretaresse in Jet boven.
Ze gaat bellen, strikt en duidelijk. Het gevolg is dat vanmiddag
het staafje wordt ingebracht.
Een volgend telefoontje levert op dat haar eigen oncoloog donderdag
in een telefonisch consult de vragen van Jet zal beantwoorden.
Waarschijnlijk zal één van de vragen een second opinion in het AVL
betreffen.
En omdat Jet inmiddels totaal is uitgekeken op de "kipfilet" die
zij als eerste prothese na de operatie kreeg, heeft ze ook nog maar
meteen een afspraak gemaakt met 'Unique Body' in Woerden.
Fijn dat Jet op het juiste moment de hulp kreeg van een secretaresse.
Niks exit, ACTIE !!
zondag 24 mei 2009
Mooi weer speel je niet
Inmiddels heeft Jet 4 bestralingen achter de rug.
Neem dit gerust letterlijk, want het betreft immers rugwervels.
Wat de logistiek betreft kunnen we alleen maar waardering hebben
voor de efficiënte manier van werken in het U.M.C. Ze lopen daar
nooit uit en zelfs al zouden ze uitlopen, dan nog kan dat nooit
langer duren dan een paar minuten omdat iedere bestraling nu
eenmaal niet langer duurt. Meestal is Jet nog vóór de afgesproken
tijd onder behandeling.
Het effect van de bestraling moet natuurlijk later pas blijken,
maar de primaire reactie is rugpijn en een vermoeid gevoel.
Daar kan gelukkig aan toegegeven worden. We zien nog net samen
hoe de wereld door draait. Overigens hopen we dat nog heel lang
te kunnen doen !
Als dan 's morgens de zon schijnt straalt Jet alsof er niets aan
de hand is.
We genieten van die dagen in de tuin, van Cor die ons op taart komt
trakteren, van de kinderen die even een boom komen snoeien, van
Ruben die voor het eerst buiten is en al zo goed z'n fles leeg drinkt,
van Milan die zo blij is met zijn Nintendo.
Stralen komt van binnenuit.
Mooi weer speel je niet !
Neem dit gerust letterlijk, want het betreft immers rugwervels.
Wat de logistiek betreft kunnen we alleen maar waardering hebben
voor de efficiënte manier van werken in het U.M.C. Ze lopen daar
nooit uit en zelfs al zouden ze uitlopen, dan nog kan dat nooit
langer duren dan een paar minuten omdat iedere bestraling nu
eenmaal niet langer duurt. Meestal is Jet nog vóór de afgesproken
tijd onder behandeling.
Het effect van de bestraling moet natuurlijk later pas blijken,
maar de primaire reactie is rugpijn en een vermoeid gevoel.
Daar kan gelukkig aan toegegeven worden. We zien nog net samen
hoe de wereld door draait. Overigens hopen we dat nog heel lang
te kunnen doen !
Als dan 's morgens de zon schijnt straalt Jet alsof er niets aan
de hand is.
We genieten van die dagen in de tuin, van Cor die ons op taart komt
trakteren, van de kinderen die even een boom komen snoeien, van
Ruben die voor het eerst buiten is en al zo goed z'n fles leeg drinkt,
van Milan die zo blij is met zijn Nintendo.
Stralen komt van binnenuit.
Mooi weer speel je niet !
zaterdag 16 mei 2009
Geen nummer meer
Aan het veel te lang wachten op de afspraak voor de eerste
bestraling is gelukkig een eind gekomen.
Hoe gek het ook klinkt, we zijn verwend met de warme en
persoonlijke aandacht van het Anthonius ziekenhuis.
Omdat de bestralingen in het U.M.C. moeten plaatsvinden zijn
we plotseling afhankelijk van de volgorde van binnenkomst.
Dat is normaal op het postkantoor of bij de slager, maar als
je kanker hebt en er een behandeling is vastgesteld dan wil je
behandeld worden en niet weken wachten totdat jouw nummer
aan de beurt is.
Gelukkig dat Jet haar steun en toeverlaat Eveline van haar
onvrede op de hoogte heeft gesteld, want nog dezelfde dag kwam
het bericht dat de eerste bestraling op maandag 18 mei zal
plaatsvinden.
Gisteren ging de voordeurbel. Er stond een onbekende meneer
voor de deur met een enorme bos bloemen.
"Bent u mevouw van Vlijmen?"
Omdat de vraag door Jet bevestigend werd beantwoord, stelde hij
zich voor als Jeur van der Wal en vertelde dat hij als organisator
van de Avondvierdaagse de laatse weken had gemerkt dat zijn
vertrouwde contactpersoon niet meer aan de andere kant van de lijn
te horen was.
"U heeft altijd zoveel voor ons voor elkaar gekregen", zei hij
toen hij de bloemen overhandigde. Hij had Jet gemist en wilde
dat graag op de slotdag van de Avondvierdaagse even laten weten.
Zo'n ontroerend gebaar raakt het hart.
bestraling is gelukkig een eind gekomen.
Hoe gek het ook klinkt, we zijn verwend met de warme en
persoonlijke aandacht van het Anthonius ziekenhuis.
Omdat de bestralingen in het U.M.C. moeten plaatsvinden zijn
we plotseling afhankelijk van de volgorde van binnenkomst.
Dat is normaal op het postkantoor of bij de slager, maar als
je kanker hebt en er een behandeling is vastgesteld dan wil je
behandeld worden en niet weken wachten totdat jouw nummer
aan de beurt is.
Gelukkig dat Jet haar steun en toeverlaat Eveline van haar
onvrede op de hoogte heeft gesteld, want nog dezelfde dag kwam
het bericht dat de eerste bestraling op maandag 18 mei zal
plaatsvinden.
Gisteren ging de voordeurbel. Er stond een onbekende meneer
voor de deur met een enorme bos bloemen.
"Bent u mevouw van Vlijmen?"
Omdat de vraag door Jet bevestigend werd beantwoord, stelde hij
zich voor als Jeur van der Wal en vertelde dat hij als organisator
van de Avondvierdaagse de laatse weken had gemerkt dat zijn
vertrouwde contactpersoon niet meer aan de andere kant van de lijn
te horen was.
"U heeft altijd zoveel voor ons voor elkaar gekregen", zei hij
toen hij de bloemen overhandigde. Hij had Jet gemist en wilde
dat graag op de slotdag van de Avondvierdaagse even laten weten.
Zo'n ontroerend gebaar raakt het hart.
dinsdag 12 mei 2009
Dalton conferentie
Wat een Dalton conferentie met dit weblog te maken heeft?
Volgens Jet alles.
Al 13 jaar wordt tijdens de eerste week van mei in Brno
de Internationale Dalton Conferentie gehouden. Een mooie
traditie die een belangrijke invloed heeft op de onderwijs -
vernieuwing in Midden Europa.
Tradities komen plotseling in een totaal ander perspectief
te staan als de kwetsbaarheid van het leven afdwingt om blij
te zijn met iedere volgende keer.
Omdat het behandelingsproces zich vorige week beperkte tot
een intakegesprek met de radioloog, heeft Jet er op aange-
drongen dat ik ook dit jaar gewoon mijn aandeel in de
conferentie zou leveren.
Natuurlijk hadden we beiden gemengde gevoelens. Zijn we dit
traject niet samen ingegaan? Jet een week alleen thuis?
Het positivisme dat Jet voortdurend uitstraalt en het feit
dat er zoveel mensen altijd voor ons klaar staan, gaven mij
de zekerheid dat het goed was.
Daar ver van huis besefte ik eens te meer hoe vrienden en
collega's ons steeds weer onder dompelen in een warm bad.
Zie : www.daltoninternational.org
Mijke is vrijdag meegegaan naar de radioloog. De plekjes
waar straks bestraald moet gaan worden zijn gelokaliseerd
en met kleine stipjes op de huid getekend. Het wachten is nu
op het schema van de bestralingen.
Zondag genoot Jet van de aandacht die zij kreeg omdat het
Moederdag was. De kinderen hebben een paar jaar geleden dat
initiatief genomen.
Meer dan ooit wordt die mooie traditie als iets heel bijzonders
gekoesterd.
Volgens Jet alles.
Al 13 jaar wordt tijdens de eerste week van mei in Brno
de Internationale Dalton Conferentie gehouden. Een mooie
traditie die een belangrijke invloed heeft op de onderwijs -
vernieuwing in Midden Europa.
Tradities komen plotseling in een totaal ander perspectief
te staan als de kwetsbaarheid van het leven afdwingt om blij
te zijn met iedere volgende keer.
Omdat het behandelingsproces zich vorige week beperkte tot
een intakegesprek met de radioloog, heeft Jet er op aange-
drongen dat ik ook dit jaar gewoon mijn aandeel in de
conferentie zou leveren.
Natuurlijk hadden we beiden gemengde gevoelens. Zijn we dit
traject niet samen ingegaan? Jet een week alleen thuis?
Het positivisme dat Jet voortdurend uitstraalt en het feit
dat er zoveel mensen altijd voor ons klaar staan, gaven mij
de zekerheid dat het goed was.
Daar ver van huis besefte ik eens te meer hoe vrienden en
collega's ons steeds weer onder dompelen in een warm bad.
Zie : www.daltoninternational.org
Mijke is vrijdag meegegaan naar de radioloog. De plekjes
waar straks bestraald moet gaan worden zijn gelokaliseerd
en met kleine stipjes op de huid getekend. Het wachten is nu
op het schema van de bestralingen.
Zondag genoot Jet van de aandacht die zij kreeg omdat het
Moederdag was. De kinderen hebben een paar jaar geleden dat
initiatief genomen.
Meer dan ooit wordt die mooie traditie als iets heel bijzonders
gekoesterd.
woensdag 29 april 2009
Kook kunstenaar
Het negatieve medisch perspectief kwam aan als een donderslag
bij een toch al niet meer zo heldere hemel.
De effecten van het gesprek met de oncoloog vorige week dinsdag
zijn met alle denkbare clichés te beschrijven. Wij hebben ze
ruim aan bod laten komen. Al die primaire opwellingen bij elkaar
leverden een zwart-wit beeld op, een heldere pentekening.
Maar als wij terugrijden van het ziekenhuis zien we dat de bomen
kleur hebben gekregen en dat de bermen bloeien.
Jet schildert dan wel niet, maar is een expressionist die het
leven kleurt in een heel eigen stijl. Ze is wars van abstracte
trucjes, maar deelt graag haar koloriet met mensen die op haar
golflengte zijn afgestemd. Het blijkt de laatste weken dat die
groep heel groot is.
Dat koken bij Jet tot kunst is verheven weten velen en het
is mijn privilege om er dagelijks van te mogen genieten.
Inmiddels heeft het koken ook een nieuw perspectief gekregen en
verdiept Jet zich in nieuwe composities.
'Eten tegen kanker' is een boek dat nieuwe inspiratie geeft aan
de kook kunstenaar die haar leven prachtig inkleurt.
bij een toch al niet meer zo heldere hemel.
De effecten van het gesprek met de oncoloog vorige week dinsdag
zijn met alle denkbare clichés te beschrijven. Wij hebben ze
ruim aan bod laten komen. Al die primaire opwellingen bij elkaar
leverden een zwart-wit beeld op, een heldere pentekening.
Maar als wij terugrijden van het ziekenhuis zien we dat de bomen
kleur hebben gekregen en dat de bermen bloeien.
Jet schildert dan wel niet, maar is een expressionist die het
leven kleurt in een heel eigen stijl. Ze is wars van abstracte
trucjes, maar deelt graag haar koloriet met mensen die op haar
golflengte zijn afgestemd. Het blijkt de laatste weken dat die
groep heel groot is.
Dat koken bij Jet tot kunst is verheven weten velen en het
is mijn privilege om er dagelijks van te mogen genieten.
Inmiddels heeft het koken ook een nieuw perspectief gekregen en
verdiept Jet zich in nieuwe composities.
'Eten tegen kanker' is een boek dat nieuwe inspiratie geeft aan
de kook kunstenaar die haar leven prachtig inkleurt.
dinsdag 21 april 2009
Statistieken geven geen prognose
Vandaag dan de dag waarop alle scan puzzelstukjes een compleet
beeld zouden moeten opleveren. De afspraak met de oncoloog was
om 12.00 uur.
De nieuwe entree van het Anthonius ziekenhuis is indrukwekkend
groot geworden, maar hoe verschillend kan het gevoel zijn als je
er loopt. Zaterdag heeft Jet er een prachtige bijrol als Omi in
het sprookje van de geboorte van Ruben en vandaag is het weer de
set van de horrorfilm waarin ze helemaal de hoofdrol niet wil spelen.
En we houden toch al niet van films.
De ongerustheid heeft inmiddels het niveau van angst bereikt.
Dat onuitspreekbare gevoel maakt mij monddood. Ik voel een
ijskoude hand in de mijne. Misschien knijp ik wel te hard vanwege
de spanning.
In de wachtkamer ontbreekt nu volledig de zin om anderen te observeren.
We verdwalen in onze gedachten en zuchten af en toe hoorbaar.
Dan eindelijk vanuit het gangetje naast de wachtkamer:
"Mevrouw van Vlijmen?"
Ja, liever niet, maar nu we er toch zijn ...
Gesprekstechnieken zijn te leren, maar soms erg moeilijk in de juiste
situatie toe te passen. Dat weet ik uit eigen ervaring.
Deze vriendelijk uitziende arts gaf een perfecte demonstratie van
de manier waarop je een 'slecht nieuws gesprek' hoort op te bouwen.
Laten we er hier ook maar niet omheen draaien.
Er zijn uitzaaiingen gevonden op de botscan, twee wervels zijn aangetast.
Vreselijk vakkundig werd ons uitgelegd hoe het komende scenario
er uit gaat zien. In ieder geval geen chemo op dit moment, maar
intensieve bestralingen. De statistische gegevens die we te
horen krijgen leveren bij Jet ogenblikkelijk het effect op dat
we dat nog wel eens zullen zien.
We gaan niet uit van kansberekeningen. We gaan gewoon knokken.
Voor vandaag is het wel genoeg.
We gaan uit eten.
beeld zouden moeten opleveren. De afspraak met de oncoloog was
om 12.00 uur.
De nieuwe entree van het Anthonius ziekenhuis is indrukwekkend
groot geworden, maar hoe verschillend kan het gevoel zijn als je
er loopt. Zaterdag heeft Jet er een prachtige bijrol als Omi in
het sprookje van de geboorte van Ruben en vandaag is het weer de
set van de horrorfilm waarin ze helemaal de hoofdrol niet wil spelen.
En we houden toch al niet van films.
De ongerustheid heeft inmiddels het niveau van angst bereikt.
Dat onuitspreekbare gevoel maakt mij monddood. Ik voel een
ijskoude hand in de mijne. Misschien knijp ik wel te hard vanwege
de spanning.
In de wachtkamer ontbreekt nu volledig de zin om anderen te observeren.
We verdwalen in onze gedachten en zuchten af en toe hoorbaar.
Dan eindelijk vanuit het gangetje naast de wachtkamer:
"Mevrouw van Vlijmen?"
Ja, liever niet, maar nu we er toch zijn ...
Gesprekstechnieken zijn te leren, maar soms erg moeilijk in de juiste
situatie toe te passen. Dat weet ik uit eigen ervaring.
Deze vriendelijk uitziende arts gaf een perfecte demonstratie van
de manier waarop je een 'slecht nieuws gesprek' hoort op te bouwen.
Laten we er hier ook maar niet omheen draaien.
Er zijn uitzaaiingen gevonden op de botscan, twee wervels zijn aangetast.
Vreselijk vakkundig werd ons uitgelegd hoe het komende scenario
er uit gaat zien. In ieder geval geen chemo op dit moment, maar
intensieve bestralingen. De statistische gegevens die we te
horen krijgen leveren bij Jet ogenblikkelijk het effect op dat
we dat nog wel eens zullen zien.
We gaan niet uit van kansberekeningen. We gaan gewoon knokken.
Voor vandaag is het wel genoeg.
We gaan uit eten.
zaterdag 18 april 2009
Wat een zaterdag !
Vanmorgen waren Jet en ik al om 04.30 wakker.
Om te voorkomen dat we uitvoerig tegen elkaar gaan praten ga ik
in zulke gevallen vaak even naar beneden en zet de t.v. aan.
Meestal word ik na een uur zo slaperig dat ik maar net m'n bed haal.
Om 07.45 ging mijn mobiele telefoon die op het nachtkastje ligt.
Ik moest van ver komen, maar was meteen klaar wakker toen ik de
stem van Kasper hoorde die drie namen noemde :
Ruben Lucas Adrianus.
Het dringt langzaam tot me door dat dit de namen van een jongen
moeten zijn. Ik herhaal ze met een stem die nog niet wakker is,
maar het effect bij Jet was optimaal. Nu is zij 's morgens toch al
veel meer bij de pinken dan ik.
Een paar seconden later dringt het tot me door dat de Röhners
een stamhouder hebben. En dan kom ik kennelijk helemaal bij mijn
positieven en vroeg: "En die tweede naam is Lucas, dus hij is ook
naar mij vernoemd?" Jet naast mij en Kasper aan mijn linker oor
bevestigden dat tegelijkertijd.
Helemaal op eigen kracht is Patricia om 06.08 bevallen en de trotse
vader kon tot in detail vertellen hoe het allemaal was verlopen.
Om 08.10 zaten we in bed beschuit met muisjes te eten. Jet had
beide soorten in huis gehaald om dit moment samen te kunnen vieren.
De eerste die ons feliciteerde was Burgemeester Cor Lamers.
Op 'Het Rond' was er een feestelijke her-opening met een enorme
taart van 2 x 2 meter.
Hartverwarmend hoe Jet door haar 'baas' en zijn vrouw werd begroet.
We kochten cadeautjes voor Ruben en kwamen natuurlijk Mijke
tegen die in dezelfde winkel ook behoorlijk had ingeslagen.
Om 14.30 waren we allemaal in het Anthonius ziekenhuis om de
trotse ouders te feliciteren en het lieve kleine wonder te begroeten.
Dit zijn heerlijke momenten in een ziekenhuis !
Wat een zaterdag.
Om te voorkomen dat we uitvoerig tegen elkaar gaan praten ga ik
in zulke gevallen vaak even naar beneden en zet de t.v. aan.
Meestal word ik na een uur zo slaperig dat ik maar net m'n bed haal.
Om 07.45 ging mijn mobiele telefoon die op het nachtkastje ligt.
Ik moest van ver komen, maar was meteen klaar wakker toen ik de
stem van Kasper hoorde die drie namen noemde :
Ruben Lucas Adrianus.
Het dringt langzaam tot me door dat dit de namen van een jongen
moeten zijn. Ik herhaal ze met een stem die nog niet wakker is,
maar het effect bij Jet was optimaal. Nu is zij 's morgens toch al
veel meer bij de pinken dan ik.
Een paar seconden later dringt het tot me door dat de Röhners
een stamhouder hebben. En dan kom ik kennelijk helemaal bij mijn
positieven en vroeg: "En die tweede naam is Lucas, dus hij is ook
naar mij vernoemd?" Jet naast mij en Kasper aan mijn linker oor
bevestigden dat tegelijkertijd.
Helemaal op eigen kracht is Patricia om 06.08 bevallen en de trotse
vader kon tot in detail vertellen hoe het allemaal was verlopen.
Om 08.10 zaten we in bed beschuit met muisjes te eten. Jet had
beide soorten in huis gehaald om dit moment samen te kunnen vieren.
De eerste die ons feliciteerde was Burgemeester Cor Lamers.
Op 'Het Rond' was er een feestelijke her-opening met een enorme
taart van 2 x 2 meter.
Hartverwarmend hoe Jet door haar 'baas' en zijn vrouw werd begroet.
We kochten cadeautjes voor Ruben en kwamen natuurlijk Mijke
tegen die in dezelfde winkel ook behoorlijk had ingeslagen.
Om 14.30 waren we allemaal in het Anthonius ziekenhuis om de
trotse ouders te feliciteren en het lieve kleine wonder te begroeten.
Dit zijn heerlijke momenten in een ziekenhuis !
Wat een zaterdag.
donderdag 16 april 2009
Paashaast.
We keken uit naar rustige Paasdagen. De weersvoorspellingen
waren heel positief. Lekker rustig in de tuin en even geen
afspraken in het ziekenhuis.
Dan komt het bericht dat Patricia in het Anthonius ziekenhuis
ligt omdat ze vruchtwater heeft verloren. Een kleine met Paashaast?
En dus zaten we tweede Paasdag in het ziekenhuis aan het bed
van een aanstaande moeder die in ieder geval twee weken
verplichte rust moet nemen. En Patricia had zich zo verheugd
op de eerste weken van haar zwangerschapsverlof.
We hebben overigens ook kunnen genieten van het mooie weer, de
tuin en een onverwachte gourmet bij M3+L (Manno, Mijke, Milan
en Lisa).
Morgen moet Jet twee scans ondergaan, van lever en longen.
Na afloop gaan we natuurlijk nog even bij Patricia langs.
waren heel positief. Lekker rustig in de tuin en even geen
afspraken in het ziekenhuis.
Dan komt het bericht dat Patricia in het Anthonius ziekenhuis
ligt omdat ze vruchtwater heeft verloren. Een kleine met Paashaast?
En dus zaten we tweede Paasdag in het ziekenhuis aan het bed
van een aanstaande moeder die in ieder geval twee weken
verplichte rust moet nemen. En Patricia had zich zo verheugd
op de eerste weken van haar zwangerschapsverlof.
We hebben overigens ook kunnen genieten van het mooie weer, de
tuin en een onverwachte gourmet bij M3+L (Manno, Mijke, Milan
en Lisa).
Morgen moet Jet twee scans ondergaan, van lever en longen.
Na afloop gaan we natuurlijk nog even bij Patricia langs.
zaterdag 11 april 2009
Meneer Vitras kwam zelf
Er stopte een zilverkleurige auto voor de deur.
We deden de deur open en er kwam er een grote matras aan lopen.
Manno ging er helemaal achter schuil.
Omdat hij zelf vaak last van zijn rug heeft, had hij nagedacht
over de klachten van Jet en besloten dat zij eens een andere
matras zou moeten proberen. Jet gaf hem prompt de eretitel :
'meneer Vitras'.
Zo veel ontroerende aandacht de afgelopen weken van zoveel
verschillende mensen op zoveel verschillende manieren !
De X-factor
Gisteren heeft Trudie toch nog 80cc wondvocht weggenomen.
Zij constateerde dat de antibiotica goed zijn aangeslagen
en dat de ontsteking weg is.
Op vrijdag 17 april zal er nog een long- en leverscan worden
gemaakt en dan is op dinsdag 21 april het gesprek met de
oncoloog. Hij zal dan bepalen welk vervolgtraject Jet zal
moeten volgen. Dat is afhankelijk van eventuele uitzaaiingen
of het ontbreken ervan. Op dit moment nog een factor X.
Misschien komen we op 21 april toch zingend het ziekenhuis uit.
Zij constateerde dat de antibiotica goed zijn aangeslagen
en dat de ontsteking weg is.
Op vrijdag 17 april zal er nog een long- en leverscan worden
gemaakt en dan is op dinsdag 21 april het gesprek met de
oncoloog. Hij zal dan bepalen welk vervolgtraject Jet zal
moeten volgen. Dat is afhankelijk van eventuele uitzaaiingen
of het ontbreken ervan. Op dit moment nog een factor X.
Misschien komen we op 21 april toch zingend het ziekenhuis uit.
vrijdag 10 april 2009
Huishoudelijke hulp
Vandaag komt Bea weer strijken.
Dat is een geweldige ondersteuning.
Jet heeft namelijk een keer geprobeerd
om links te strijken maar dat leverde een
reactie op die Mijke zou bestempelen als
een spontane aanval van
Gilles de la Tourette.
Sinds gisteren hebben we ook huishoudelijke hulp.
Milan doet gemakkelijk de hele kamer op één accu van de kruimeldief.
Vandaag eindigt de antibiotica kuur tegen de ontsteking.
Maar omdat we er niet van overtuigd zijn dat de ontsteking
is verdwenen, gaan we vanmiddag even naar het ziekenhuis
voor controle. We hopen dan op een rustig Paasweekend
samen thuis.
maandag 6 april 2009
Waarom heeft een mens geen streepjescode?
Vandaag was het de dag voor een botscan.
We moesten om 10.00 uur in het ziekenhuis zijn en dat is van Houten
maar 20 minuten rijden. Mesos Nieuwegein wordt momenteel aan-
gepast aan de eisen die je in deze tijd aan een ziekenhuis mag
stellen. We bedoelen niet de medische zorg, want steeds opnieuw
hebben we bewondering voor de menselijke maat en de vakkundige
begeleiding van het proces waar Jet ongevraagd in rolde.
Nee, het betreft hier het parkeren van de auto.
Iedere keer dat we naar de huidige parkeergarage rijden, passeren
we de nieuwe garage in aanbouw. Maar we moeten het nog steeds
doen met een parkeer accommodatie die volstrekt ontoereikend is.
Een gezond mens kan zich al opwinden als de rij voor de kassa van
de supermarkt lang is ! Na 20 minuten rondrijden tussen parkeerdek
1 en 4 vonden we de laatste plek.
Op de afgesproken tijd werd Jet opgeroepen om de contrastvloeistof
toegediend te krijgen, waarna er minstens een liter water moet
worden gedronken voordat de scan kan worden gemaakt.
We moesten daarna wachten totdat onze steun en toeverlaat Eveline
beschikbaar was om de ontsteking te controleren, intussen begon Jet
bekertjes water te drinken die ik koel en fris uit de rijkelijk
aanwezige automaten kon aanslepen.
We constateerden dat het zo langzamerhand op dorstkanker begon te
lijken.
Eveline was tevreden over het proces, de ontsteking wordt minder.
De pijn overigens niet, maar dat schijnt normaal te zijn in deze fase.
We konden thuis nog even lunchen en gingen ruim op tijd weg om
nieuwe parkeerstress te voorkomen. Dat lukte niet helemaal, maar
we waren toch op tijd in polikliniek 46.
Jet is ongeveer een half uur 'von Kopf bis Fuss' door de scan gegaan.
De karbonades bij de supermarkt worden sneller gescand, maar die
hebben dan ook een streepjescode.
We moesten om 10.00 uur in het ziekenhuis zijn en dat is van Houten
maar 20 minuten rijden. Mesos Nieuwegein wordt momenteel aan-
gepast aan de eisen die je in deze tijd aan een ziekenhuis mag
stellen. We bedoelen niet de medische zorg, want steeds opnieuw
hebben we bewondering voor de menselijke maat en de vakkundige
begeleiding van het proces waar Jet ongevraagd in rolde.
Nee, het betreft hier het parkeren van de auto.
Iedere keer dat we naar de huidige parkeergarage rijden, passeren
we de nieuwe garage in aanbouw. Maar we moeten het nog steeds
doen met een parkeer accommodatie die volstrekt ontoereikend is.
Een gezond mens kan zich al opwinden als de rij voor de kassa van
de supermarkt lang is ! Na 20 minuten rondrijden tussen parkeerdek
1 en 4 vonden we de laatste plek.
Op de afgesproken tijd werd Jet opgeroepen om de contrastvloeistof
toegediend te krijgen, waarna er minstens een liter water moet
worden gedronken voordat de scan kan worden gemaakt.
We moesten daarna wachten totdat onze steun en toeverlaat Eveline
beschikbaar was om de ontsteking te controleren, intussen begon Jet
bekertjes water te drinken die ik koel en fris uit de rijkelijk
aanwezige automaten kon aanslepen.
We constateerden dat het zo langzamerhand op dorstkanker begon te
lijken.
Eveline was tevreden over het proces, de ontsteking wordt minder.
De pijn overigens niet, maar dat schijnt normaal te zijn in deze fase.
We konden thuis nog even lunchen en gingen ruim op tijd weg om
nieuwe parkeerstress te voorkomen. Dat lukte niet helemaal, maar
we waren toch op tijd in polikliniek 46.
Jet is ongeveer een half uur 'von Kopf bis Fuss' door de scan gegaan.
De karbonades bij de supermarkt worden sneller gescand, maar die
hebben dan ook een streepjescode.
zondag 5 april 2009
Suffig weekend
Jet heeft een groot deel van de zaterdag slapend doorgebracht.
De antibiotica werken kennelijk ook versuffend. Maar bij zo
veel slaap tekort de afgelopen dagen is het goed om wat dat
betreft weer even bij te tanken. Hoewel . . .
De capsules moeten om de zes uur worden ingenomen en dus stond
de wekker om 02.15 (zondagmorgen). Hap, slok en weer proberen
te slapen. Om 07.00 moesten we ontbijten omdat die ontstekings-
remmer pas 2 uur na de maaltijd mag worden ingenomen.
We hebben een logistiek schema op papier gezet zodat we met onze
duffe koppen niet voortdurend hoeven te rekenen.
Met een nog steeds heel pijnlijke rechterarm keek Jet ademloos
naar Yuri van Gelder. Haar breedtehang zal nooit meer worden wat
het was maar ze wordt wel weer kampioen!
De antibiotica werken kennelijk ook versuffend. Maar bij zo
veel slaap tekort de afgelopen dagen is het goed om wat dat
betreft weer even bij te tanken. Hoewel . . .
De capsules moeten om de zes uur worden ingenomen en dus stond
de wekker om 02.15 (zondagmorgen). Hap, slok en weer proberen
te slapen. Om 07.00 moesten we ontbijten omdat die ontstekings-
remmer pas 2 uur na de maaltijd mag worden ingenomen.
We hebben een logistiek schema op papier gezet zodat we met onze
duffe koppen niet voortdurend hoeven te rekenen.
Met een nog steeds heel pijnlijke rechterarm keek Jet ademloos
naar Yuri van Gelder. Haar breedtehang zal nooit meer worden wat
het was maar ze wordt wel weer kampioen!
zaterdag 4 april 2009
Onverwachte vrijdagavond
Nadat Milan in onze tuin hout had gezaagd, gaten en zevenblad
had uitgegraven en Bea ruim 20 overhemden had gestreken,
maakten wij ons op voor een rustige vrijdagavond.
Hoewel Jet de 'X-Factor' al lang gewonnen heeft, wilden we toch
even haar concurrenten beoordelen en languit op de bank tot
rust komen.
Om 17.50 uur belde Eveline, de mammacareverpleegkundige, met
de mededeling dat Jet pas op 17 april voor een lever en thorax
scan in het ziekenhuis terecht kan.
Gelukkig vroeg ze ook even hoe de wond er uitzag nadat zij de
dag ervoor zoveel wondvocht had weggenomen.
Jet vertelde van de verhoging en meldde ook dat het rond de wond
nogal rood werd en er zich ook weer wondvocht ophoopte.
"Dan wil ik niet dat je zo het weekend in gaat".
De rundervinken en andere uit de vriezer gehaalde etenswaren
achterlatend reden we om 18.15 uur naar het Anthonius ziekenhuis.
Het is 18.45 uur.
De wachtkamer van de spoedeisende hulp zit stampvol.
Maar omdat we in alle voorgaande situaties vrij snel werden
opgeroepen, stelden we elkaar gerust door te memoreren dat we om
20.00 uur wel aan tafel zouden kunnen zitten.
Tegenover ons zaten drie ME-ers, waarvan de langste een flinke snee
op zijn hoofd had. "Als we in groepen tegen elkaar oefenen, is hij
altijd de lul. Nu hebben ze een blok hout op zijn hoofd gegooid".
Uit solidariteit en omdat ze toch al met één auto naar een
spare-ribs-feestje zouden gaan, zaten de twee maten hem op heel
professionele wijze psychologisch te ondersteunen : "Als het nog
lang duurt is die snee al dichtgegroeid". "Ja", zegt de ander, "daar
is mijn vrouw ook altijd zo bang voor".
Links van dit drietal zaten een moeder en zoontje van een jaar of 11.
Hij zat met zijn mobiele telefoon rechtshandig de pijn in de
zichtbaar gekneusde linkerpols weg te spelen. Zij waren al om 17.00
binnen en inmiddels hebben we Lingo, de Palingsoap en het journaal
langs zien komen.
Gelukkig komt er regelmatig nieuwe observatie voorraad binnen :
een gezin bestaande uit moeder, vader, een jengelend meisje van 12
en het slachtoffer, een jongetje van 6 dat met een vies zakdoekje
een minuscuul sneetje in zijn kin tegen verlies probeert te behoeden.
Drie onbestemde sporters, die alle drie een verbandje om een vinger
hebben. Ze hebben ook veel te lange sportbroeken aan om serieus
genomen te worden. En vlak voordat we dan eindelijk om 21.10
binnen geroepen worden komt er nog een meisje in de outfit van
FC Utrecht binnenstrompelen. Ik schat : 2e team, linksback want
haar rechter scheenbeen zat in de kreukels.
21.10
Eindelijk de behandelkamer in. De intake werd gedaan door een jonge
vrouw die op een papiertje alles noteerde en graag de wond even
wilde zien. Nu denk ik dat co-assistenten niet direct het gehele
scala aan mogelijke blessures en operatieve effecten hebben kunnen
waarnemen, maar dit jonkie was heel even van haar stuk na de
eerste aanblik. Inderdaad was de wond behoorlijk dik en ook nog wat
roder geworden.
Na een kwartier kwam er een arts even poolshoogte nemen.
Of hij even de wond mocht bekijken. Koude handen (en Jet had het
toch al niet zo warm vanwege de airco in de kamer) kwamen tot de
conclusie dat er toch sprake was van een ontsteking. Nadat hij met
een viltstift de omtrekken van de ontsteking had getekend zei hij:
"Ik ga de chirurg er even bijhalen". Vervolgens kwam er een
verpleegkundige binnen om bloed af te nemen. Ze legde maar meteen
een infuus aansluiting aan, omdat het wellicht zou kunnen zijn dat
Jet de nacht in het ziekenhuis zou moeten blijven om bij agressieve
ontsteking de antibiotica per infuus toe te dienen.
Dat was even slikken, maar Jet begon mij meteen te instrueren waar
de onderbroeken en de pyjamajasjes lagen.
Rond 22.30 kwam er een jonge, aardige chirurg binnen.
Weer koude handen, weer de conclusie dat er sprake was van een
ontsteking en veel te veel vocht opeenhoping onder de wond.
Met voortvarendheid begon hij vier grote buizen wondvocht af te
tappen. Uit het feit dat ik dit aantal zo precies kan noemen mag
niet worden afgeleid dat ik nu voortaan ook alle ziekenhuis
programma's op tv ga volgen.
De verpleegkundige komt terug, gaat de wond verbinden en de
infuus koppeling demonteren.
Hoe krijgt Jet het toch voor elkaar dat zij onderhand in detail
vertelt hoe gelukkig zij nu in Zeist woont met haar jeugdliefde,
nadat haar vorige relatie in Groningen stuk liep.
Inmiddels konden we opgelucht ademhalen, want verblijf in het
ziekenhuis was niet nodig.
Die lieve verpleegster belde ook nog even naar de ziekenhuis-
apotheek dat wij er aan kwamen voor een vette bestelling aan
antibiotica.
Om 23.20 reden we het parkeerterrein van de 'spoedopname' af.
Waarschijnlijk heeft de praktijk uitgewezen dat het beter is om
mensen niet te laten betalen voor het aantal parkeer uren.
Thuis hebben we eerst de rundervinken weggegooid.
Thank God it's Friday ?
had uitgegraven en Bea ruim 20 overhemden had gestreken,
maakten wij ons op voor een rustige vrijdagavond.
Hoewel Jet de 'X-Factor' al lang gewonnen heeft, wilden we toch
even haar concurrenten beoordelen en languit op de bank tot
rust komen.
Om 17.50 uur belde Eveline, de mammacareverpleegkundige, met
de mededeling dat Jet pas op 17 april voor een lever en thorax
scan in het ziekenhuis terecht kan.
Gelukkig vroeg ze ook even hoe de wond er uitzag nadat zij de
dag ervoor zoveel wondvocht had weggenomen.
Jet vertelde van de verhoging en meldde ook dat het rond de wond
nogal rood werd en er zich ook weer wondvocht ophoopte.
"Dan wil ik niet dat je zo het weekend in gaat".
De rundervinken en andere uit de vriezer gehaalde etenswaren
achterlatend reden we om 18.15 uur naar het Anthonius ziekenhuis.
Het is 18.45 uur.
De wachtkamer van de spoedeisende hulp zit stampvol.
Maar omdat we in alle voorgaande situaties vrij snel werden
opgeroepen, stelden we elkaar gerust door te memoreren dat we om
20.00 uur wel aan tafel zouden kunnen zitten.
Tegenover ons zaten drie ME-ers, waarvan de langste een flinke snee
op zijn hoofd had. "Als we in groepen tegen elkaar oefenen, is hij
altijd de lul. Nu hebben ze een blok hout op zijn hoofd gegooid".
Uit solidariteit en omdat ze toch al met één auto naar een
spare-ribs-feestje zouden gaan, zaten de twee maten hem op heel
professionele wijze psychologisch te ondersteunen : "Als het nog
lang duurt is die snee al dichtgegroeid". "Ja", zegt de ander, "daar
is mijn vrouw ook altijd zo bang voor".
Links van dit drietal zaten een moeder en zoontje van een jaar of 11.
Hij zat met zijn mobiele telefoon rechtshandig de pijn in de
zichtbaar gekneusde linkerpols weg te spelen. Zij waren al om 17.00
binnen en inmiddels hebben we Lingo, de Palingsoap en het journaal
langs zien komen.
Gelukkig komt er regelmatig nieuwe observatie voorraad binnen :
een gezin bestaande uit moeder, vader, een jengelend meisje van 12
en het slachtoffer, een jongetje van 6 dat met een vies zakdoekje
een minuscuul sneetje in zijn kin tegen verlies probeert te behoeden.
Drie onbestemde sporters, die alle drie een verbandje om een vinger
hebben. Ze hebben ook veel te lange sportbroeken aan om serieus
genomen te worden. En vlak voordat we dan eindelijk om 21.10
binnen geroepen worden komt er nog een meisje in de outfit van
FC Utrecht binnenstrompelen. Ik schat : 2e team, linksback want
haar rechter scheenbeen zat in de kreukels.
21.10
Eindelijk de behandelkamer in. De intake werd gedaan door een jonge
vrouw die op een papiertje alles noteerde en graag de wond even
wilde zien. Nu denk ik dat co-assistenten niet direct het gehele
scala aan mogelijke blessures en operatieve effecten hebben kunnen
waarnemen, maar dit jonkie was heel even van haar stuk na de
eerste aanblik. Inderdaad was de wond behoorlijk dik en ook nog wat
roder geworden.
Na een kwartier kwam er een arts even poolshoogte nemen.
Of hij even de wond mocht bekijken. Koude handen (en Jet had het
toch al niet zo warm vanwege de airco in de kamer) kwamen tot de
conclusie dat er toch sprake was van een ontsteking. Nadat hij met
een viltstift de omtrekken van de ontsteking had getekend zei hij:
"Ik ga de chirurg er even bijhalen". Vervolgens kwam er een
verpleegkundige binnen om bloed af te nemen. Ze legde maar meteen
een infuus aansluiting aan, omdat het wellicht zou kunnen zijn dat
Jet de nacht in het ziekenhuis zou moeten blijven om bij agressieve
ontsteking de antibiotica per infuus toe te dienen.
Dat was even slikken, maar Jet begon mij meteen te instrueren waar
de onderbroeken en de pyjamajasjes lagen.
Rond 22.30 kwam er een jonge, aardige chirurg binnen.
Weer koude handen, weer de conclusie dat er sprake was van een
ontsteking en veel te veel vocht opeenhoping onder de wond.
Met voortvarendheid begon hij vier grote buizen wondvocht af te
tappen. Uit het feit dat ik dit aantal zo precies kan noemen mag
niet worden afgeleid dat ik nu voortaan ook alle ziekenhuis
programma's op tv ga volgen.
De verpleegkundige komt terug, gaat de wond verbinden en de
infuus koppeling demonteren.
Hoe krijgt Jet het toch voor elkaar dat zij onderhand in detail
vertelt hoe gelukkig zij nu in Zeist woont met haar jeugdliefde,
nadat haar vorige relatie in Groningen stuk liep.
Inmiddels konden we opgelucht ademhalen, want verblijf in het
ziekenhuis was niet nodig.
Die lieve verpleegster belde ook nog even naar de ziekenhuis-
apotheek dat wij er aan kwamen voor een vette bestelling aan
antibiotica.
Om 23.20 reden we het parkeerterrein van de 'spoedopname' af.
Waarschijnlijk heeft de praktijk uitgewezen dat het beter is om
mensen niet te laten betalen voor het aantal parkeer uren.
Thuis hebben we eerst de rundervinken weggegooid.
Thank God it's Friday ?
vrijdag 3 april 2009
Milan maakte Palmpaasstok voor Omi
Vanmorgen zou Jet naar de school van Milan
gaan. Ieder kind van zijn groep mocht zeggen
voor wie de Palmpaasstok zou zijn.
Milan wilde zijn Palmpaasstok graag aan Omi geven
en dus werd Jet uitgenodigd om vandaag om 09.00 uur
op school te zijn voor deze happening.
Maar na de behandeling van de wond gisteren had Jet
vanmorgen verhoging en dus hebben we moeten besluiten
niet naar school te gaan.
Op zulke momenten voelt Jet zich intens verdrietig.
Toen we per telefoon meedeelden dat Omi niet kon komen
reageerde Milan als een grote vent en zei :
"Dan kom ik hem wel brengen hoor".
En dus stond hij om 13.30 voor de deur en kwam zingend
binnen : "Palm, Palm Pasen, ei koerei . . .".
De (klein)- kinderen zullen een belangrijke reden zijn om
er weer helemaal bovenop te komen.
vrijdag 3 april 2009
Vandaag hebben we deze weblog gemaakt.
Eerst zijn er de E-mail berichten over Jet in gezet
die de vorige week zijn verstuurd.
We gaan geen rechtstreekse E-mail berichten meer versturen,
maar met een zekere regelmaat zullen we de stand van zaken
in deze weblog beschrijven.
Reacties zijn van harte welkom.
Eerst zijn er de E-mail berichten over Jet in gezet
die de vorige week zijn verstuurd.
We gaan geen rechtstreekse E-mail berichten meer versturen,
maar met een zekere regelmaat zullen we de stand van zaken
in deze weblog beschrijven.
Reacties zijn van harte welkom.
donderdag 2 april 2009
Vanmorgen dan het gesprek met de chirurg naar aanleiding
van het aanvullend onderzoekna de operatie.
De volledige amputatie van de borst isna het pathologisch
onderzoek gerechtvaardigd gebleken.
En het maximale vervolgscenario is nu ook een feit.
De komende week volgen er nog scans van bot, longen en
lever en een aanvullend bloedonderzoek.
In welke volgorde en op welke dagen de scans worden
uitgevoerd weten we op dit moment nog niet, omdat het
allemaal in een logistieke planning moet passen.
Afhankelijk van die uitslagen zal de chemo therapie worden
bepaald, maar we moeten er van uitgaan dat de chemo ongeveer
15 weken zal gaan duren. Een halve dag poliklinische
behandeling en daarna drie weken verwerken van de behandeling.
Daarna volgt in ieder geval nog een radio therapie/bestraling
van ongeveer 5 weken.
De verpleegkundige heeft vanmorgen ook nog een aanzienlijke
hoeveelheid wondvocht afgetapt.
Enerzijds geeft het minder druk rond de wond, anderzijds is
het nu toch weer extra pijnlijk.
Deze dag heeft ons veel energie gekost, maar Jet en ik hebben
ook vanmiddag de goede traditie voortgezet om na het ziekenhuis
bezoek samen te gaan lunchen.
We gaan een lange zomer thuis tegemoet en daarom hebben we
alvast wat zakken tuingrond gekocht om straks optimaal van ons
plekje te kunnen genieten.
Vol goede moed gaan we ook deze volgende fase in.
van het aanvullend onderzoekna de operatie.
De volledige amputatie van de borst isna het pathologisch
onderzoek gerechtvaardigd gebleken.
En het maximale vervolgscenario is nu ook een feit.
De komende week volgen er nog scans van bot, longen en
lever en een aanvullend bloedonderzoek.
In welke volgorde en op welke dagen de scans worden
uitgevoerd weten we op dit moment nog niet, omdat het
allemaal in een logistieke planning moet passen.
Afhankelijk van die uitslagen zal de chemo therapie worden
bepaald, maar we moeten er van uitgaan dat de chemo ongeveer
15 weken zal gaan duren. Een halve dag poliklinische
behandeling en daarna drie weken verwerken van de behandeling.
Daarna volgt in ieder geval nog een radio therapie/bestraling
van ongeveer 5 weken.
De verpleegkundige heeft vanmorgen ook nog een aanzienlijke
hoeveelheid wondvocht afgetapt.
Enerzijds geeft het minder druk rond de wond, anderzijds is
het nu toch weer extra pijnlijk.
Deze dag heeft ons veel energie gekost, maar Jet en ik hebben
ook vanmiddag de goede traditie voortgezet om na het ziekenhuis
bezoek samen te gaan lunchen.
We gaan een lange zomer thuis tegemoet en daarom hebben we
alvast wat zakken tuingrond gekocht om straks optimaal van ons
plekje te kunnen genieten.
Vol goede moed gaan we ook deze volgende fase in.
vrijdag 27 maart 2009
Vanmorgen om 10.00 uur kon ik Jet ophalen.
Ze vindt het heerlijk om weer thuis te zijn en ziet
er ondanks de ingrijpende gebeurtenis toch weer
stralend uit.
We houden jullie op de hoogte, maar wel in een
lagere frequentie.
Volgende week donderdag is er een controle afspraak
in het ziekenhuis en dan wordt ook het verdere
traject bepaald.
Namens Jet heel hartelijk dank voor alle attenties.
donderdag 26 maart 2009
10.00
Jet heeft vannacht wel pijn gehad, maar de pijnstillers doen
hun werk.
We hebben ’s morgens intensief sms contact waarin van haar
kant vooral het vroege ontbijt wordt beschreven.
En hoewel Jet een ‘Midweek’ arrangement heeft en de verzorging
4 sterren waard is, krijgt het ontbijt van haar een dikke
onvoldoende. Bah, weer thee !
Zo groeien we langzaam weer toe naar de Senseo thuis op bed
met de krant erbij.
De was draait en ik ga naar de markt om kaas te kopen.
Het huishouden is zo simpel !
Of zou ik het nog niet zo goed overzien allemaal?
16.00
Het mooie nieuws op dit moment is dat Jet morgen/vrijdag
naar huis mag.
We zullen haar met open armen ontvangen en met alle zorgen
omringen.
Jet heeft vannacht wel pijn gehad, maar de pijnstillers doen
hun werk.
We hebben ’s morgens intensief sms contact waarin van haar
kant vooral het vroege ontbijt wordt beschreven.
En hoewel Jet een ‘Midweek’ arrangement heeft en de verzorging
4 sterren waard is, krijgt het ontbijt van haar een dikke
onvoldoende. Bah, weer thee !
Zo groeien we langzaam weer toe naar de Senseo thuis op bed
met de krant erbij.
De was draait en ik ga naar de markt om kaas te kopen.
Het huishouden is zo simpel !
Of zou ik het nog niet zo goed overzien allemaal?
16.00
Het mooie nieuws op dit moment is dat Jet morgen/vrijdag
naar huis mag.
We zullen haar met open armen ontvangen en met alle zorgen
omringen.
woensdag 25 maart 2009
12.30
Vanmorgen was ik om 09.55 in het ziekenhuis om de verwijdering
van het verband en de eerste confrontatie met een nieuw uiterlijk
te mogen meemaken.
Diepe bewondering voor de verpleegkundige die dat gebeuren stap
voor stap verbaal begeleidt en zeer zorgvuldig en langzaam het
verband verwijdert.
In alle rust hebben we samen eigenlijk heel nuchter gekeken en
het resultaat als vanzelfsprekend geaccepteerd.
Een blik van verstandhouding was voldoende.
Afscheid nemen was veel moeilijker dan de begroeting van de
nieuwe situatie.
Fris gedoucht kwam Jet daarna op een inmiddels schoongemaakte
kamer.
De wond ziet er goed uit, er zit nog wat vocht in het deel
onder de arm, maar dat blijkt vaker voor te komen.
Een nieuw verband werd aangelegd en dan denk je dat de verpleeg-
ster haast maakt om naar een volgende patiënt te rennen.
Maar nee, we hebben nog zeker een half uur met haar gepraat en
gehoord hoe zij als taxichauffeur vijf jaar lang gehandicapte
kinderen heeft vervoerd, waaronder haar eigen zoon.
Ik krijg iedere dag meer bewondering voor verpleegkundigen.
Inmiddels heeft Jet haar, door anderen aangeprate, mening over
Mesos Overvecht volledig bijgesteld. Maar ik weet dat haar positieve
gevoel ook te maken heeft met haar eigen sociale vaardigheden.
De fysiotherapeute kwam langs en heeft voor Jet verschillende
arm oefeningen voorgedaan. Het zal nog moeite kosten om Jet zover
te krijgen dat ze er niet te fanatiek mee aan de slag gaat.
Vanavond mogen de kleinkinderen even mee naar het bezoekuur.
Maar we gaan eerst met elkaar naar McDonald ! SSSttt.
22.30
Na een ‘Happy Meal’ en andere lekkernijen waren we precies om
19.00 bij Jet.
Een druk avond bezoekuur met kinderen, kleinkinderen , mijn
broer en schoonzus. Jet geniet er zichtbaar van.
Lisa lekker bij Omi op bed en Milan onderzoekt heel stil en
rustig de hele kamer en bijbehorende apparatuur. Het bed gaat
op en neer, de tv aan en uit.
We kunnen hem nog net weerhouden om op de alarmknop te drukken.
’s Middags heeft Jet een lang gesprek gehad over opvullen van
Bh’s. Officieel heet dat ‘een gesprek over de borstprothese’ en
dat zal in de meeste gevallen wel een erg serieus gesprek zijn
tussen patiënt en de mammacareverpleegkundige (+ 3x woordwaarde),
maar Jet vertelde dat er heel veel gelachen is.
Er zijn weer veel Email reacties binnen gekomen op de gestuurde
berichten. Bij ieder bezoekuur neem ik die voor Jet mee.
dinsdag 24 maart 2009
08.45
Vanmorgen even na 05.00 kreeg ik een sms van Jet met de mededeling
dat ze zojuist een controle had gehad en thee. Gelukkig zit ik op
die manier ook direct weer in het ritme van het ziekenhuis.
Kan niet nalaten om te reageren met de vraag om die zuster even
naar mij door te sturen met koffie, waarop Jet antwoordt dat deze
naar rook stinkt.
Veel reacties op het verslag van maandag gekregen.
Ik print ze uit en neem alles vanmiddag mee naar het ziekenhuis.
Nieuwe reacties worden op prijs gesteld.
09.30
Jet belde en vertelde dat zij koffie had gedronken, een boterham
en een aantal pijnstillers had gegeten.
De duizeligheid is alweer minder.
15.00
Terug van het bezoekuur.
Ik houd me meestal netjes aan de tijden, hoewel dat met een
éénpersoons kamer niet echt nodig is.
Broer Paul was er ook. Wilde Jet graag aan de drank zien.
Hij weet dan met overtuiging bewijzen aan te voeren dat het
herstelproces daardoor aanmerkelijk wordt versneld.
Ik denk dat in ieder geval die humor een positieve invloed
heeft op het proces.
De dienstdoende arts gaf aan het eind van de ochtend aan dat
de
drains er vanmiddag uit gaan en dat Jet dan morgen wel naar
huis kon !
Gelukkig zag Jet de hoofdverpleegster achter zijn rug
duidelijk nee schudden.
Later heeft ze nog eens geruststellend uitgelegd dat ook de
patiënt zelf mag aangeven daar aan toe te zijn.
Inmiddels zijn de drains wel verwijderd en Jet vertelde dat
zij tijdens die actie de hand van de verpleegkundige blauw
heeft geknepen. Overigens met haar toestemming.
Vanavond gaan Kasper en Patricia met mij mee en wij worden
afgelost door Ton en Ab.
Morgen om 10.00 uur mag ik met Jet onder de douche.
Ze heeft dan ook een ‘Midweek’ arrangement.
Gelukkig kan ik die eerste confrontatie met de nieuwe
werkelijkheid met haar delen.
22.15
Vanavond naar het bezoekuur met Kasper en Patricia.
Broer Ton kwam ook.
De vensterbank begint er inmiddels Keukenhof- achtig
uit te zien.
Jet geeft als medisch communiqué : de wond tintelt.
En wij voegen daar aan toe: haar ogen staan helder.
Er komt een zekere rust over Jet en inmiddels ook
berusting.
De communicatie met de verpleging loopt prima.
Eén van de verpleegsters zei :
“Soms heb je wel eens een heel leuke patiënt”.
Daarom hoeft Jet morgen nog niet naar huis, ondanks
het advies van de zaalarts.
Verpleegsters en Jet glimlachen dan naar elkaar.
Vanmorgen even na 05.00 kreeg ik een sms van Jet met de mededeling
dat ze zojuist een controle had gehad en thee. Gelukkig zit ik op
die manier ook direct weer in het ritme van het ziekenhuis.
Kan niet nalaten om te reageren met de vraag om die zuster even
naar mij door te sturen met koffie, waarop Jet antwoordt dat deze
naar rook stinkt.
Veel reacties op het verslag van maandag gekregen.
Ik print ze uit en neem alles vanmiddag mee naar het ziekenhuis.
Nieuwe reacties worden op prijs gesteld.
09.30
Jet belde en vertelde dat zij koffie had gedronken, een boterham
en een aantal pijnstillers had gegeten.
De duizeligheid is alweer minder.
15.00
Terug van het bezoekuur.
Ik houd me meestal netjes aan de tijden, hoewel dat met een
éénpersoons kamer niet echt nodig is.
Broer Paul was er ook. Wilde Jet graag aan de drank zien.
Hij weet dan met overtuiging bewijzen aan te voeren dat het
herstelproces daardoor aanmerkelijk wordt versneld.
Ik denk dat in ieder geval die humor een positieve invloed
heeft op het proces.
De dienstdoende arts gaf aan het eind van de ochtend aan dat
de
drains er vanmiddag uit gaan en dat Jet dan morgen wel naar
huis kon !
Gelukkig zag Jet de hoofdverpleegster achter zijn rug
duidelijk nee schudden.
Later heeft ze nog eens geruststellend uitgelegd dat ook de
patiënt zelf mag aangeven daar aan toe te zijn.
Inmiddels zijn de drains wel verwijderd en Jet vertelde dat
zij tijdens die actie de hand van de verpleegkundige blauw
heeft geknepen. Overigens met haar toestemming.
Vanavond gaan Kasper en Patricia met mij mee en wij worden
afgelost door Ton en Ab.
Morgen om 10.00 uur mag ik met Jet onder de douche.
Ze heeft dan ook een ‘Midweek’ arrangement.
Gelukkig kan ik die eerste confrontatie met de nieuwe
werkelijkheid met haar delen.
22.15
Vanavond naar het bezoekuur met Kasper en Patricia.
Broer Ton kwam ook.
De vensterbank begint er inmiddels Keukenhof- achtig
uit te zien.
Jet geeft als medisch communiqué : de wond tintelt.
En wij voegen daar aan toe: haar ogen staan helder.
Er komt een zekere rust over Jet en inmiddels ook
berusting.
De communicatie met de verpleging loopt prima.
Eén van de verpleegsters zei :
“Soms heb je wel eens een heel leuke patiënt”.
Daarom hoeft Jet morgen nog niet naar huis, ondanks
het advies van de zaalarts.
Verpleegsters en Jet glimlachen dan naar elkaar.
maandag 23 maart 2009
10.40
Vannacht hebben we vanzelfsprekend niet zo goed geslapen.
Gelukkig vanmorgen samen de balans kunnen vinden tussen
afscheid nemen van schoonheid en vertrouwen in een gezonde
toekomst.
We waren om 08.50 in het ziekenhuis en om 09.00 bracht de
verpleegster ons naar kamer B6 12, een eenpersoons kamer.
Dat was de eerste meevaller.
Korte controle van gegevens en het meten van de bloeddruk.
Tas uitgepakt, kast ingericht, foto op het nachtkastje en
Milans tekening op het prikbord.
Om 10.00 uur liet ik een stil vogeltje achter, dat overigens
direct erna met beide vleugels uitgebreid zwaaide van achter
het raam van haar kamer.
Machteloos wachten op het bericht dat Jet weer op haar kamer
terug is.
Het regent, maar er branden nu zoveel kaarsjes.
16.10
Net terug uit het ziekenhuis waar Jet rond 14.00 weer op haar
kamer terug kwam.
Duizelig, misselijk en natuurlijk pijn, maar zeer aanspreekbaar.
“Ze moet de grote dosis morfine uit haar lichaam slapen”,
zei de verpleegster.
Mijke en ik hebben eventjes met Jet gepraat en geknuffeld.
De post die in Houten vandaag bezorgd werd voorgelezen en op
het prikbord gehangen.
Ze zal nu wel slapen en uitrusten van alle zorgen, spanning en
het zich goed houden.
23.10
Jet heeft tussen beide bezoekuren door geslapen en was om 19.00
goed aanspreekbaar.
Is het niet frappant dat Jet mij vroeg om even de tv. die boven
het voeteneind van haar bed hangt, te programmeren precies op het
moment dat ‘de wereld draait door’ begint. In ieder geval houd ik
me graag vast aan zulke symboliek.
Jet memoreerde dat de chirurg nog even langs kwam en vertelde dat
alles goed en volgens plan is gegaan.
Thuis sms ik naar Jet dat ik in gedachten naast haar lig.
Ze antwoordt direct : “Als je dan maar niet snurkt”.
We gaan de goede kant op.
Vannacht hebben we vanzelfsprekend niet zo goed geslapen.
Gelukkig vanmorgen samen de balans kunnen vinden tussen
afscheid nemen van schoonheid en vertrouwen in een gezonde
toekomst.
We waren om 08.50 in het ziekenhuis en om 09.00 bracht de
verpleegster ons naar kamer B6 12, een eenpersoons kamer.
Dat was de eerste meevaller.
Korte controle van gegevens en het meten van de bloeddruk.
Tas uitgepakt, kast ingericht, foto op het nachtkastje en
Milans tekening op het prikbord.
Om 10.00 uur liet ik een stil vogeltje achter, dat overigens
direct erna met beide vleugels uitgebreid zwaaide van achter
het raam van haar kamer.
Machteloos wachten op het bericht dat Jet weer op haar kamer
terug is.
Het regent, maar er branden nu zoveel kaarsjes.
16.10
Net terug uit het ziekenhuis waar Jet rond 14.00 weer op haar
kamer terug kwam.
Duizelig, misselijk en natuurlijk pijn, maar zeer aanspreekbaar.
“Ze moet de grote dosis morfine uit haar lichaam slapen”,
zei de verpleegster.
Mijke en ik hebben eventjes met Jet gepraat en geknuffeld.
De post die in Houten vandaag bezorgd werd voorgelezen en op
het prikbord gehangen.
Ze zal nu wel slapen en uitrusten van alle zorgen, spanning en
het zich goed houden.
23.10
Jet heeft tussen beide bezoekuren door geslapen en was om 19.00
goed aanspreekbaar.
Is het niet frappant dat Jet mij vroeg om even de tv. die boven
het voeteneind van haar bed hangt, te programmeren precies op het
moment dat ‘de wereld draait door’ begint. In ieder geval houd ik
me graag vast aan zulke symboliek.
Jet memoreerde dat de chirurg nog even langs kwam en vertelde dat
alles goed en volgens plan is gegaan.
Thuis sms ik naar Jet dat ik in gedachten naast haar lig.
Ze antwoordt direct : “Als je dan maar niet snurkt”.
We gaan de goede kant op.
Abonneren op:
Posts (Atom)
