Wij hebben het afgelopen weekend roze gekleurd.
Nee geen vervroegde 'gay parade' hoewel ze er bijna net zo spannend
uitzien in die strakke broekjes, die wielrenners.
De Giro d'Italia kwam zondag door Houten.
Jet versierde het huis met Italiaanse vlaggetjes en andere
attributen in groen, wit en rood.
De hele familie werd uitgenodigd en op die manier hadden we
meteen alle moeders bij elkaar. Konden de kinderen dit jaar op
één adres de moederliefde honoreren.
We hebben ze allemaal langs zien flitsen, de kopgroep van drie man
en kort daarna het peloton met oneindig veel volgwagens.
Het was een uniek moment, want later bleek dat er bijna meer
gevallen is dan gefietst. "Rifugio" werd er geroepen en dat is sinds
kort een heel lelijk woord bij wielrenners al betekent het slechts:
vluchtheuvel.
En dan is het maandag.
De keuken barstensvol met pannen, borden, schaaltjes en bestek.
Vooral veel glazen ook. Nauwelijks minder lege flessen.
Gelukkig is het onze oppasdag en Lisa is heel goed in het afleiden
van de werkelijkheid.
De uitslag van de botscan hangt eigenlijk alweer dagen boven ons
hoofd.
Als Lisa weg is en de vermoeidheid toeslaat komt die angst weer
keihard binnen. Ik kan niet meer zijn dan een vluchtheuvel en de
tranen wegvegen met een rood-groene servet.
En dan vanmorgen om vijf minuten over tien.
"De botscan ziet er prima uit. Enkele uitzaaiingen die op de vorig
scan te zien waren zijn inmiddels onzichtbaar geworden.
Ook het bloedbeeld bevestigt dat de medicijnen hun werk goed doen".
Dokter de Jong kan zo guitig kijken merk ik bij de laatste bezoeken.
We rijden allebei op een roze wolk naar huis.
Wie de Giro ook mag winnen, Jet staat haar roze leiderstrui niet meer af!
