Gisteren was even de hele familie bij elkaar. In delen wel te verstaan.
Een lunch met alle broers van Vlijmen bij Vlonders in Utrecht.
Heerlijk buiten aan het water, luchtig sprekend over inmiddels vastgestelde of opkomende lichamelijke ongemakken. Dat gaat nu eenmaal gemakkelijker met een glas in de hand. De drinkers besloten zich niet te beperken en de rokers evenmin.
Heerlijke gerechten, humorvolle gesprekken en saamhorigheid.
Moeten we gauw weer doen.
Vaderdag begon rond een uur of vier 's middags.
Kinderen en kleinkinderen waren voltallig en dan is ons terras ternauwernood groot genoeg. Weer drank, toastjes met de heerlijkste salades en de rooklucht nog in de kleding. Veel vrolijkheid, het jongste kleinkind van schoot naar schoot, de anderen vermaakten zich met I-pad, laptop en hun eigen lekkernijen.
Na al die afleiding kwam het onrustgevoel 's avonds stevig opzetten. Deze maandagochtend immers de uitslag van twee scans en het bloedonderzoek.
Het is nu alweer 41/2 jaar geleden dat de oncoloog de statistische gegevens aan ons doorgaf. De ondergrens van 5 jaar nadert en dat speelt in de gedachten vanzelfsprekend een rol.
Het bericht dat de uitzaaiing in de lever zelfs iets vermindert was in schril contrast met dat over de uitzaaiingen in de botten. Op de foto van de scan waren duidelijk een aantal plekken te zien die er een jaar geleden niet zaten.
De tot nu toe gevolgde hormoon therapie heeft lang gewerkt, maar de oncoloog gaf aan een geheel nieuwe weg in te slaan.
En 'nieuwe' is hier ook letterlijk op te vatten.
Sinds 1 januari 2013 mag een beperkt aantal ziekenhuizen een middel voorschrijven dat in samenhang met een hormonaal middel de groeiweg van nieuwe kankercellen blokkeert.
Naast de schok van de nieuwe uitzaaiingen is er toch een positief gevoel dat we een graantje meepikken van de nieuwste ontwikkelingen. Er werd vandaag door de oncoloog een prachtige nieuwe strohalm aangereikt!
Dit nieuwe middel zou een chemotherapie met 11 maanden kunnen uitstellen.
Nog steeds een positieve blik op de toekomst.
