Vandaag start de rest van het leven.
15.00
Als je verwacht dat de uitslag van het laatste onderzoek wel eens dramatisch slechter zou kunnen zijn dan is het zitten in een wachtkamer geen rustgevende activiteit.
Gelukkig dat er nogal wat witte broeken passeren of voor het loket staan. Dat leidt in ieder geval nog een beetje af.
Waarom willen vrouwen witte broeken dragen in de zomer terwijl ze daar niet op gebouwd zijn of er het totaal verkeerde ondergoed onder proppen. Er dringt zich bij mij de titel van een aardig kinderprogramma op: 'Villa achterwerk'.
De vervangend oncoloog roept ons met een buikpijn veroorzakende vertraging van bijna een half uur binnen. Een vriendelijke vrouw die we nog veel aardiger gaan vinden als zij vrijwel direct opmerkt dat ze een goed bericht heeft.
Er zijn op de laatste CT scan geen veranderingen geconstateerd en dat houdt in dat we gewoon op de ingeslagen weg door gaan.
De nieuwe medicijnen lijken dus hun werk te doen.
Volgende controle over twee maanden.
Laat het warmste weekend van het jaar maar beginnen. We staan er helemaal voor open.
"We gaan lekker samen dineren op het terras van &ZO", zegt Jet tegen dochter Mijke.
Een mooie mengeling van de samenleving daar op het volle terras. Buren ook.
Twee oude dames, allebei in witte broek, bestellen een glas witte wijn en hebben daardoor toch onze sympathie.
De serveersters zijn gekleed in strak, kort zwart en hebben een stralende glimlach.
Het leven is zo gek nog niet!
Bij het afrekenen blijkt dat onze lieve schoonzoon Manno telefonisch de opdracht had gegeven de rekening op zijn naam te zetten.
