De laatste weken samengevat

Het scheelt maar één letter

Hoeveel spanning door onzekerheid kan ontstaan hebben we gisteren ervaren.
Als de mogelijkheid bestaat om vroeg in de ochtend een afspraak in het ziekenhuis te maken, dan doen we dat altijd. Maar dit keer hadden we dat niet zelf in de hand en daarom moesten we wachten tot 13.30 voordat het gesprek met de oncoloog kon plaatsvinden.
We weten inmiddels dat dokter de Jong niet om feiten heen draait en daarom wisten we binnen een minuut dat er nieuwe uitzaaiingen waren gevonden. Twee kleine plekjes in de lever.
Geen nieuwe uitzaaiingen in de botten en alle overige vitale organen zijn schoon.
Andere hormonale medicijnen zijn nodig omdat de eerder voorgeschreven tabletten nu kennelijk hun werk niet meer, of in ieder geval minder goed doen. Die hebben overigens wel drie jaar lang de situatie stabiel gehouden.
Op dit moment is er een andere behandeling noodzakelijk om te voorkomen dat de tumoren in de lever verder groeien.
Met die nieuwe tabletten begint vandaag de rest van het leven.
Scheelt maar één letter.

Kan slecht nieuws meevallen?

Eigenlijk kregen we het slechte nieuws al een paar weken geleden
toen de oncoloog constateerde dat een CT scan en ander aanvullend
onderzoek noodzakelijk was.
De stabiele fase was daarmee in één klap voorbij.
Sindsdien leven we tussen hoop en vrees.
Maar hoe kan het zijn dat het slechter met je gaat als je je juist
zo goed voelt.
Geen controle hebben over wat er zich in je lichaam afspeelt maakt
je onzeker en opstandig.
Vanmiddag wordt het slechte nieuws gelocaliseerd en krijgt het een
naam.
Gaan we daarmee een nieuwe fase in of valt het mee?

Wachten

Hoe relatief is het begrip wachten.

Na de CT scan van afgelopen maandag, duurt het nog tot volgende
week voordat we de uitslag kennen.
Willen we nu dat die week snel gaat ?

We kunnen niet wachten tot de zon weer gaat schijnen.

Vrolijk tijdens het
familie etentje op
zaterdag.

Maar de tekst zegt
genoeg over de
gevoelens voor de
CT scan van
vandaag.