Oostende

We vieren de winter in Oostende.
Bij aankomst vorige week lag er nog volop sneeuw, maar inmiddels
is alles weggedooid.
Ons appartement is prachtig en de zee ligt breed aan onze voeten.
De eerste Kerstdag hadden we schitterend weer, maar op dit moment
zien we door de mist de horizon niet meer.
Overigens, eb en vloed beinvloeden wel degelijk ons levensritme.
De snijdende kou van de eerste dagen heeft Jet opgezadeld met een
forse bronchitis, maar vandaag begint zij weer wat op te krabbelen.
We zijn in afwachting van een spetterend vuurwerk dat ons voor
morgen wordt beloofd.
2011 is nog maar twee dagen ver.

Kerstvakantie

Het gapende gat in de berichtgeving moet opgevat worden als een goed teken.
Het bloedonderzoek levert nog steeds mooie uitslagen op. Iedere drie maanden opnieuw hopen op een goed perspectief geeft altijd weer spanning.
Gelukkig heeft een jaar maar vier kwartalen.
Toch zouden we de tijd wel eens willen afremmen om stil te staan bij
al die kleine dingen die het leven inhoud geven.
Het is alweer bijna Kerst. Tijdens de zomervakantie zingt Jet geheid
minimaal één keer 'I'm dreaming of a white Christmas'.
Heel merkwaardig als je ligt te zonnen met een biertje onder
handbereik.
Die witte wens is inmiddels ruim gehonoreerd, maar wel een week
te vroeg.
Dit jaar wordt het huis niet echt versierd zoals je zou mogen
verwachten van een specialist als Jet.
We verleggen de actie naar Oostende, waar we twee weken een
appartement hebben gehuurd. Genoeg slaapkamers om er tijdens de
feestdagen kinderen, kleinkinderen en andere familieleden uit te
nodigen. Een heel klein kerstboompje en veel kaarsen.
Geen Albert Heyn, maar Delhaize. Geen Efteling, maar
Plopsaland. Geen Heineken, maar Jupiler.
Een biertje bij de hand in alle omstandigheden.

Geen bericht, goed bericht

Al een paar maanden geen berichten.
Misschien is het wel te verklaren dat er minder behoefte is om
dingen 'van je af te schrijven' als het goed gaat.
En het gaat nog steeds goed !
Iedere drie maanden bloed onderzoek en aansluitend het bezoek
aan de oncoloog
Tussen twee bezoeken zat onze vakantie. We gingen die opgetogen
in omdat de cruciale markers in de veilige zone zijn aangeland.
Direct na de vakantie bleek uit het nieuwe onderzoek dat het
bloedbeeld nog steeds aangeeft dat de medicijnen hun werk doen.

Van werk gesproken: Jet is al enige tijd weer aan het werk,
weliswaar gedurende drie dagen nog maar een paar uur per dag en
gedeeltelijk arbeid therapeutisch. Jammer genoeg niet langer in
haar eigen functie.
Een aangepaste situatie begon met het zoeken naar een werkplek.
In dit geval letterlijk omdat ergens een bureau moest worden
geplaatst dat ook nog op de juiste hoogte moest worden gebracht.
Een speciale stoel moet voorkomen dat de rugklachten verergeren.
Werk en collega's doen die pijn soms vergeten, maar is nooit weg.
Wekelijkse ondersteuning van Thea, de fysiotherapeut die ook in
staat is om het mentale vlak te masseren, geeft steeds weer nieuwe
veerkracht.
De vakantie heeft ons goed gedaan, het initiatief van moeder Ted
om van A naar beter te gaan en weer terug, kost energie en emotie.
Het maakt wel de familiebanden sterker.
En dat is ook een goed bericht.

Roze

Wij hebben het afgelopen weekend roze gekleurd.
Nee geen vervroegde 'gay parade' hoewel ze er bijna net zo spannend
uitzien in die strakke broekjes, die wielrenners.
De Giro d'Italia kwam zondag door Houten.
Jet versierde het huis met Italiaanse vlaggetjes en andere
attributen in groen, wit en rood.
De hele familie werd uitgenodigd en op die manier hadden we
meteen alle moeders bij elkaar. Konden de kinderen dit jaar op
één adres de moederliefde honoreren.
We hebben ze allemaal langs zien flitsen, de kopgroep van drie man
en kort daarna het peloton met oneindig veel volgwagens.
Het was een uniek moment, want later bleek dat er bijna meer
gevallen is dan gefietst. "Rifugio" werd er geroepen en dat is sinds
kort een heel lelijk woord bij wielrenners al betekent het slechts:
vluchtheuvel.

En dan is het maandag.
De keuken barstensvol met pannen, borden, schaaltjes en bestek.
Vooral veel glazen ook. Nauwelijks minder lege flessen.
Gelukkig is het onze oppasdag en Lisa is heel goed in het afleiden
van de werkelijkheid.
De uitslag van de botscan hangt eigenlijk alweer dagen boven ons
hoofd.
Als Lisa weg is en de vermoeidheid toeslaat komt die angst weer
keihard binnen. Ik kan niet meer zijn dan een vluchtheuvel en de
tranen wegvegen met een rood-groene servet.

En dan vanmorgen om vijf minuten over tien.
"De botscan ziet er prima uit. Enkele uitzaaiingen die op de vorig
scan te zien waren zijn inmiddels onzichtbaar geworden.

Ook het bloedbeeld bevestigt dat de medicijnen hun werk goed doen".
Dokter de Jong kan zo guitig kijken merk ik bij de laatste bezoeken.

We rijden allebei op een roze wolk naar huis.
Wie de Giro ook mag winnen, Jet staat haar roze leiderstrui niet meer af!

Opvliegers

Uit het feit dat er op deze plaats de laatste tijd niets
geschreven is, kan niet worden afgeleid dat er ook niets
gebeurt.
We hebben inmiddels het nieuwe appartement van moeder Ted
ingericht en haar van Heerlen naar Houten helpen verhuizen.
Haar over de drempel helpen is een bezigheid waar haar vier
kinderen hun handen aan vol hebben. Het is maar goed dat het
vliegverkeer een poos onmogelijk was, anders was de terug-
vlucht waarschijnlijk geboekt.
Maar met veel extra aandacht en het ondernemen van leuke
activiteiten zal er hopelijk het gevoel ontstaan dat het goed
is om zo dicht in de buurt van haar kinderen te zijn.

Vorige maand is Jet op arbeid therapeutische basis weer aan
het werk gegaan. Voorlopig tweemaal 2 uur per week.Het werd
een hartverwarmende terugkomst met veel meidwatziejeergoeduit.
Maar omdat de vertrouwde werkplek, zeker voorlopig, niet
haalbaar is, kost het afbakenen van een nieuw territorium
energie en tact. Geduld ook, omdat er al weken op een aangepaste
stoel wordt gewacht. Toch vormt het perspectief om ook wat dit
betreft het normale leven te kunnen oppakken een bijdrage aan
de positieve levenshouding.

Deze week weer een nieuwe botscan.
Ondanks de opgebouwde ervaring zal dat nooit routine worden.
De spanning of alles nog steeds goed is blijft.
Dat er deze week een contactprothese wordt gepast houden we
maar voor onszelf.
We hebben een merelnest in de tuin. Eindelijk leuke opvliegers !

Een jaar geleden

Het is deze week precies een jaar geleden dat het eerste borst-
onderzoek plaatsvond. Vrijdag 13 februari 2009 staat in het
geheugen gegrift en alles wat zich daarna heeft afgespeeld is
beschreven in deze weblog.

De laatste twee weken hebben we ons vooral bezig gehouden met
de op handen zijnde verhuizing naar Houten van moeder Ted.
De taakverdeling tussen broers en zus was binnen een paar minuten
rond, maar de afstemming vindt plaats via dagelijkse communicatie
per E-mail en SMS. Het is een mooi team die van Vlijmens.
Ze hebben eigenlijk allemaal dezelfde secretaresse eigenschappen
van Jet. Waarschijnlijk vinden die hun oorsprong in de Rotterdamse
genen van beide ouders.
Het aanleveren van een te klein aantal rollen behang heb ik
gemakkelijk kunnen camoufleren door een aantal keren naar de
bouwmarkt te rijden.
Inmiddels heb ik ook het begrip 'voorstrijkmiddel' leren kennen en
de bijbehorende functie. Toch blijf ik het een raar woord vinden.

Alle gebeurtenissen hebben drie weken de aandacht afgeleid van het
naderende controle bezoek aan de oncoloog.
Een onuitgesproken angstig gevoel werd door Jet verdrongen door
zich als coördinator van de inrichting en de verhuizing op te
stellen. Pijn en vermoeidheid werden soms vergeten tijdens het
kiezen van vloerbedekking en behang.
Toch was het vandaag zover, om 09.15 liepen we de spreekkamer
van de oncoloog binnen.
Twijfel en ook een beetje bang dat alle emoties van de afgelopen
periode een nadelige invloed op het proces hebben gehad.
Kom toch maar op met die uitslag van het bloed onderzoek.
Tot onze grote vreugde bleken de 'markers' nog verder te zijn
verbeterd. Dr. de Jong vertelde dat met het getal 21 zelfs de
normale waarde is bereikt.
De medicijnen doen hun werk dus uitstekend en dat geeft een
heerlijk gevoel.

We hebben vanmiddag even het graf van George bezocht en er een
paar plantjes neergezet.
"Wat zou Pappie blij zijn geweest met de uitslag".

George van Vlijmen

In de nacht na zijn 90e verjaardag werd mijn lieve vader
getroffen door een herseninfarct.
We hebben hem woensdag 20 januari vredig zien inslapen en
zullen hem begin volgende week naar zijn laatste rustplaats
in Houten begeleiden.
Woorden schieten te kort.

Januari

Als alle wensen die we de afgelopen dagen hebben ontvangen
ook werkelijk uit komen, gaan we een geweldig jaar tegemoet.
'Let it snow' is in ieder geval verhoord. Die conferentie in
Kopenhagen heeft toch succes gehad, want aan de opwarming van
de aarde is even een halt toegeroepen.
Nu is januari toch al niet de favoriete maand, maar met deze
aanval van kou en sneeuw duurt die wel erg lang.
De Belgen spreken van een 'winterprik' , wij zouden het liever
een winterdreun noemen.
Om de schoonheid van die witte wereld te blijven zien moet je
wel erg goed in je vel zitten en dat begint overigens zo te
schilferen dat je de neiging hebt om je vol te smeren met
zonnebrand crème. Warmde die aarde nu maar eens lekker op.

Soms hebben we wel eens een kankervrije dag, we hebben dan
winterslaap neigingen en nestelen ons op de bank met een boek
of vermaken ons met een leuk programma op tv.
Het zal een gezond mens wel ontgaan, maar kanker valt de laatste
dagen net zo frequent als sneeuw. Er passeert geen nieuwsrubriek
of er worden nieuwe gevallen bekend gemaakt of we schieten vol
bij de necrologie van weer een bekende Nederlander.
De volgende botscan komt dan weer keihard de gedachten binnen.
Begin februari het volgende eikpunt.
Misschien komen dan de sneeuwklokjes al boven de grond.
In ieder geval is januari dan voorbij.