Pink Ribbon Magazine

Nu overal verkrijgbaar het nieuwe magazine over borstkanker.
Buiten het feit dat een groot deel van de opbrengst gebruikt
wordt om het onderzoek naar borstkanker een extra impuls te
geven, kun je je afvragen voor wie het magazine eigenlijk
bedoeld is.
Pink Ribbon is wereldwijd bekend, maar je hebt nog nooit zoveel
roze bij elkaar gezien als in dit nieuwe glossy magazine.
Het gaat nog net niet zover dat er gesuggereerd wordt dat vrouwen
met borstkanker eigenlijk op een roze wolk leven, maar het aantal
glamorous foto's en advertenties met een roze opmaak gaat na een
aantal pagina's behoorlijk tegen staan.
En dan die verhalen van vrouwen die een borstbesparende operatie
hebben ondergaan. Fijn voor al die vriendinnen van Sylvie van
der Vaart, maar er wordt opvallend weinig aandacht besteed aan
vrouwen die er toch slechter aan toe zijn.
Een volledige borst amputatie is niet echt glossy en met het parfum
dat door een prachtig roze fotomodel wordt aangeprezen kun je
heus de uitzaaiingen niet te lijf gaan.
We hebben drie exemplaren gekocht om het goede doel te steunen.
Dat wel, maar na Rick, Joup, Linda, Sonja en Catharine wordt het nu
echt tijd voor dat glossy magazine 'JET'.

Het normale leven

Het zit er op. De vakantie is voorbij en het normale leven
begint weer. De 'after holiday dip' hebben we inmiddels verwerkt.
Bij de verwachte opkomende depressie hebben we de ruitenwissers
in de snelste stand moeten zetten. Dat was overigens pas vlak voor
Keulen en omdat je daar toch maar 100 mag rijden konden we de
overgang ook wat beter hanteren. De opvliegers die we regelmatig
moesten tegengaan door de airco aan te zetten bleven ook spontaan
uit.
Er zijn mensen die in het buitenland heimwee krijgen! Bestaat er
een term voor het tegendeel? Wij willen na twee uur rijden eigenlijk
alweer jankend terug. Het is in de familie trouwens normaal dat
er de hele terugreis gejankt wordt van heimwee.
We hebben ons daar in Zwitserland opnieuw gerealiseerd dat we zes
maanden geleden nooit hadden gedacht daar te kunnen zijn.
En toen we in Aeschi bij het graf van Else en Edwin stonden hebben
we elkaar minutenlang vastgehouden en ons begraven in gevoelens.
Voor ons de mooiste begraafplaats van de wereld, waar altijd een
koolwitje vliegt als we er zijn. We plantten er een gentiaan bij de
steen van Edwin. Hij heeft mij zoveel geleerd in de bergen.
Bestaat de uitdrukking : we hebben alles gedaan wat God gegeven heeft?
We hebben gewandeld en genoten van het prachtige berglandschap,
we hebben gevaren op de intens blauwe Thunersee, we hebben
heerlijk gegeten (half pension met iedere avond 4 gangen is wel
veel hoor), we hebben mooie steden bezocht.
Yvorne, Weissburgunder, Rügenbrau, Feldschlössen, Gurten, we
hebben ze allemaal gebruikt om op elkaars gezondheid te drinken.
En zeg nu zelf, is er een betere manier?
Het normale leven gaat weer beginnen.
Ja, God zij dank nog steeds!